Αντωνακόπουλος: "Διαφωνώ με την Τροπολογία φορολόγησης κατοικίας"

Ομιλία του Βουλευτή Τάκη Αντωνακόπουλου στην ολομέλεια της Βουλής για την τροπολογία που αφορά τη φορολόγηση της κατοικίας

Κύριε Υπουργέ, νομίζω ότι είναι από τις πιο δύσκολες διαδικασίες η σημερινή, αλλά και οι επόμενες που θα ακολουθήσουν. Σαφώς είναι δύσκολες και όχι μόνο για λόγους πολιτικούς αλλά και συνειδησιακούς για πολλούς Βουλευτές.

Αρχίζοντας, λοιπόν, από την τροπολογία εγώ μπορώ να σας πω ότι ιδεολογικά και ηθικά δεν με βρίσκει σύμφωνο αυτή η τροπολογία. Και επειδή ξέρω ότι θα έρθει μια ψηφοφορία, στην οποία βεβαίως θα μπει θέμα κομματικής πειθαρχίας και μετατροπής της ψήφου σε ψήφο εμπιστοσύνης, υπάρχει ένα δίλημμα εάν κάποιοι με τη συμπεριφορά μας οδηγήσουμε τη χώρα σε εκλογές οι οποίες, κατά την άποψή μου, είναι πλέον δρόμος ασύντακτης χρεοκοπίας.

Αυτή είναι η σκληρή πραγματικότητα. Εκλογές στη χώρα τώρα σημαίνουν ότι συνειδητά επιλέγουμε ασύντακτη χρεοκοπία της χώρας και νομίζω ότι σ’ αυτό δεν θα συνεργήσει κανείς, αλλά από την άλλη υπάρχει ένα χρέος να είμαστε εδώ και να δίνουμε τη μάχη για τα λιγότερο οδυνηρά μέτρα για τη χώρα και κυρίως για τα λαϊκά στρώματα και για τους αδύναμους.

Η πολιτική νομίζω ότι είναι μια διαδικασία για να υπερασπίζεται τους αδύναμους και αδύνατους ανθρώπους. Ο πλούτος πάντα είχε τη δυνατότητα να περνάει καλά και στις δύσκολες και στις εύκολες στιγμές της ιστορικής διαδρομής. Έτσι λοιπόν νομίζω ότι σε σχέση με τη φορολόγηση της κατοικίας η τροπολογία ουσιαστικά φορολογεί τη στέγη κι όχι το ακίνητο.

Στη χώρα έχουμε υψηλότατο βαθμό ιδιοκατοίκησης. Επίσης, ξέρουμε ότι τα περισσότερα σπίτια είναι με δάνεια, είτε από την Εργατική Εστία, είτε σεισμόπληκτα είτε πυρόπληκτα. Στην Ηλεία τα περισσότερα είναι σεισμόπληκτα, γιατί κάθε πέντε χρόνια έχουμε σεισμούς. Άρα, υπάρχει ένα στοιχείο κοινωνικής αδικίας.

Βεβαίως όταν σκεπτόμαστε μόνο με μαθηματικά, δημιουργούνται τέτοια προβλήματα. Γιατί η Στατιστική λέει: 1 εκατομμύριο ευρώ εισόδημα κάποιος και  1 ευρώ ένας ακόμη δια του 2 έχουν πεντακόσιες χιλιάδες ο καθένας. Όμως δεν είναι έτσι. Πρέπει λοιπόν να δούμε τις ομάδες που πρέπει να προστατεύσουμε.

Προτείνω, λοιπόν, για να είμαι σύντομος: Να εξαιρεθούν και να μην πληρώσουν τίποτα οι πολύτεκνοι, οι ανάπηροι με αναπηρία πάνω από 67% κι αυτοί που πάσχουν από συγκεκριμένες παθήσεις. Υπάρχει ένας κατάλογος, υπάρχει προεδρικό διάταγμα που προβλέπει ποιες είναι εκείνες οι  παθήσεις από τις οποίες δυστυχώς πάσχουν συνάνθρωποί μας και που τους δίνουν απαλλαγή από μία σειρά βάρη και φορτία. Αυτοί οι άνθρωποι, λοιπόν, να μην πληρώσουν τίποτα, όπως επίσης και οι κατοικίες, οι οικοδομές που έχουν αγροτική χρήση, αγροικίες και αποθήκες, και όσοι έχουν πάρει στο Νομό Ηλείας πυρόπληκτα και σεισμόπληκτα δάνεια.

Και λέω «σεισμόπληκτα» γιατί εμείς κάθε πέντε χρόνια έχουμε  μεγάλους σεισμούς. Όλος ο Νομός είναι συνεχώς σε μια διαδικασία λήψης δανείων για τα σπίτια. Επομένως, προτείνω  αυτά.

Δεύτερον, προτείνω το εξής. Υπάρχει το αυθαίρετο και κυρίως το παραλιακό αυθαίρετο. Αυτό είναι δεύτερη παραθεριστική κατοικία. Στην πατρίδα μου, την Ηλεία, υπάρχουν είκοσι πέντε χιλιάδες παραλιακά αυθαίρετα, τα περισσότερα εκ των οποίων είναι συνδεδεμένα με τη Δ.Ε.Η., έχουν ηλεκτροδότηση. Γιατί να μην πληρώσουν; Θα μου πείτε: Υπάρχουν ηθικοί ενδοιασμοί ότι είναι αυθαίρετο και εν πάση περιπτώσει, υπάρχει μια έμμεση νομιμοποίηση.

Στην κρίση όμως που ζούμε υπάρχει η διάθεση για είσπραξη χρήματος από εκεί που υπάρχει το χρήμα. Ας το πάρουμε λοιπόν από εκεί που υπάρχει και ας μην πάμε να το πάρουμε από την αγροικία όπου δεν υπάρχει. Εξάλλου, η σοσιαλιστική μας ηθική έχει πλέον γίνει «ακορντεόν». Ας δούμε τα πράγματα λοιπόν στον εισπρακτικό τους χαρακτήρα και ας πάμε εκεί όπου υπάρχει πλούτος. Αυτά σε σχέση με την  τροπολογία.

Κύριε Υπουργέ, επειδή ακούστηκαν πολλά κι από συνάδελφους, κυρίως από τη Νέα Δημοκρατία, περί της ανικανότητας του ελεγκτικού, του εισπρακτικού μηχανισμού κι όλα αυτά, αν κοιτάξει κανείς πότε έγινε η διάλυση ουσιαστικά αυτών των μηχανισμών, πότε η φοροαποφυγή και η φοροκλοπή κτύπησαν «κόκκινο», θα διαπιστώσει ότι έγιναν από το 2004 μέχρι το 2009.

Αυτό λένε οι αριθμοί. Δεν μπορούν, λοιπόν, να έρχονται σήμερα και να εγκαλούν. Βεβαίως, σωστές είναι οι παρατηρήσεις που γίνονται, αλλά δεν μπορούν να βγαίνουν τιμητές σήμερα, σε μια κατάσταση που είναι ασύγκριτα πιο δύσκολη απ’ ό,τι ήταν το 2004-2009, όταν κυβέρνησαν σε καλύτερες συνθήκες και πήραν μια χώρα με ευρωπαϊκούς δείκτες στα Βαλκάνια και παρέδωσαν μία χώρα με βαλκανικούς δείκτες στην Ευρώπη.

Αυτή είναι η πραγματικότητα. Γιατί προκαλούμε και τη μνήμη του λαού. Και την κρίση του βεβαίως, αλλά κυρίως την ιστορική του μνήμη. Παράλληλα, θα ήθελα να πω το εξής. Για όλη αυτή την κρίση που βιώνουμε πολύ σωστά υπάρχει η ανάλυση ότι δεν είναι μόνο εσωτερικά τα αίτια, αλλά ότι καταρρέει ένα μοντέλο ολόκληρο. Αυτό φαίνεται από το εξής:

Όταν το παγκόσμιο Α.Ε.Π. είναι 60 τρισ. δολάρια το χρόνο όλες οι χώρες δανείζονται άλλα 60 τρισ. δολάρια το χρόνο για να λειτουργήσουν και το λογιστικό, το ψεύτικο χρήμα είναι 600 τρισ. δολάρια. Πώς θα λυθεί αυτή η εξίσωση; Δεν λύνεται. Άρα, είναι πολιτικό, μέγα το ζήτημα. Και βεβαίως εμείς εδώ, από τη γωνιά αυτή του πλανήτη μπορούμε να θέτουμε τα ζητήματα, αλλά είμαστε και τα πρώτα θύματα τα οποία βιώνουμε δυστυχώς με τον πιο επώδυνο τρόπο την αποτυχία αυτού του μοντέλου.

Εάν κάποιος θέλει να αλλάξει τα πράγματα άμεσα στη χώρα, θα πρέπει, πρώτον, να κάνει νομισματική πολιτική πού; Στο ευρώ. Δηλαδή το ευρώ, το οποίο είναι πολύ ισχυρό νόμισμα σε σχέση με το δολάριο και τα υπόλοιπα και δυσχεραίνει την εξαγωγική λειτουργία της χώρας, θα πρέπει σε σχέση με τα υπόλοιπα νομίσματα να χαμηλώσει. Μπορεί κανείς να το κάνει; Έχει μέσα τέτοια; Όχι.

Δεύτερον, θα πρέπει να ελέγξει την ύφεση στην Ευρώπη και στον κόσμο όλο, διότι ρίχνει τα χρηματιστήρια, ρίχνει τον τουρισμό, ρίχνει τις εξαγωγές. Ποια πολιτική δύναμη μπορεί να αλλάξει αυτά τα δεδομένα; Ποια πολιτική δύναμη μπορεί να αλλάξει την πολιτική επιτοκίων της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας ούτως ώστε να υπάρξει επανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών στην Ευρώπη και στην Ελλάδα, για να χρηματοδοτήσουν επενδύσεις και κατανάλωση; Ποιος μπορεί να το κάνει; Να μας το πει. Αν δεν μπορεί να το κάνει, δεν μπορεί να αλλάξει πολλά πράγματα. Ελάχιστα μπορεί.

Ποιος μπορεί να φέρει επενδυτές  στη  χώρα όταν είμαστε σε μια τέτοια δίνη; Δεν νομίζω ότι μπορεί κανείς να το κάνει. Ποιος μπορεί να αρνηθεί τις οδηγίες περί δημοσιονομικής πειθαρχίας όταν αυτό είναι το αξίωμα του μοντέλου της σύγχρονης παγκόσμιας διακυβέρνησης με τρομερά ελλείμματα δημοκρατίας, μέρος της οποίας είναι κι η Ελλάδα και μάλιστα όταν έχουμε συναποφασίσει πολλές φορές σ’ αυτόν τον τόπο να είμαστε σ’ αυτόν τον κόσμο της Δύσης, με τους υπερεθνικούς θεσμούς που έχει; Ποιος λοιπόν θα αρνηθεί ότι πρέπει να αυξήσουμε τα έσοδα και να ρίξουμε τις δαπάνες;

Όμως υπάρχουν προτάσεις, οι οποίες ωστόσο δεν έχουν γίνει αποδεκτές. Για παράδειγμα, είμαι απ’ αυτούς που έχουμε πει εδώ και μήνες: Κανένας αμειβόμενος πάνω από 2.500 ευρώ στο ελληνικό Δημόσιο, είτε αιρετός είναι είτε διορισμένος. Να μειωθούν στο μισό όλοι οι σύμβουλοι σ’ όλα τα επίπεδα. Τώρα  τελευταία αυξήσαμε και τους συμβούλους στην Αυτοδιοίκηση.

Αυτά είναι χρήματα. Κι όταν υπάρχει τέτοια δυσκολία πρέπει τελικά να μοιραζόμαστε και τη φτώχεια σωστά. Διότι υπάρχει ένα αξίωμα: να μοιράσουμε δίκαια τον πλούτο. Ξέρετε ότι  ο πλούτος στη χώρα είναι 210-220 δισ. ευρώ. Αν το διαιρέσεις με 10 εκατομμύρια για δώδεκα μήνες, δεν είναι πάνω από κάποιες εκατοντάδες ευρώ. Αυτός είναι ο πλούτος στη χώρα. Άρα, πρέπει να μοιράσουμε δίκαια και τη φτώχεια.

Νομίζω λοιπόν, κύριε Πρόεδρε, ότι θα έπρεπε ήδη το Υπουργείο Οικονομικών να είχε ανασυντάξει τον ελεγκτικό μηχανισμό. Εδώ μέσα τα είχαμε πει εδώ κι έναν χρόνο στον πρώην Υπουργό. Δεν μπορεί το συνδικαλιστικό κίνημα να συνδιοικεί στο Υπουργείο Οικονομικών. Θα πρέπει να κάνουν αξιοκρατικές επιλογές. Και πάλι αυτό που έγινε χθες είναι ότι τα ίδια πρόσωπα άλλαξαν καρέκλες. Επιτέλους!

Επίσης, το Υπουργείο θα πρέπει –για να το καταλάβει ο ελληνικός λαός- να δώσει στη δημοσιότητα ποιες είναι οι επιχειρήσεις και τα φυσικά πρόσωπα που έκαναν χρήση του νόμου του 2004 που είχε φέρει η Νέα Δημοκρατία τότε, για αμνήστευση χρήσης πλαστών και εικονικών τιμολογίων, -γιατί επρόκειτο τότε για το μεγάλο «φαγοπότι» και τη μεγάλη ρύθμιση- ποιοι απ’ αυτούς συνέχισαν να δραστηριοποιούνται στην ελληνική οικονομία, καθώς επίσης και ποιες συνδικαλιστικές οργανώσεις έκαναν τότε χρήση αυτού του νόμου.

Αρκετά έχουμε παίξει το σάκο του μποξ οι Βουλευτές, κύριε Πρόεδρε. Θα πρέπει σ’ αυτή τη χώρα ο καθένας να πάρει τη θέση που πράγματι έχει κι όχι να κρύβεται πίσω από νεφελώματα. Νομίζω ότι όλο το σύστημα πρέπει να λογοδοτήσει κι όχι κάποια εξιλαστήρια θύματα που επιλέγονται και επικοινωνιακά. Διότι παίζεται κι αυτό το παιχνίδι, της επικοινωνιακής επιλεκτικής δράσης των μέσων ενημέρωσης, ποιους στηρίζουν και ποιους όχι.

Η στοχοποίηση των Βουλευτών είναι συνειδητή. Δεν κάνουν σκληρή κριτική, δεν στοχοποιούν κανέναν από την εκτελεστική εξουσία, διότι εκεί έχουν τα συμφέροντά τους. Ο εύκολος στόχος είναι ο Βουλευτής, του όποιου κόμματος.

Και σας ρωτώ εγώ, επειδή ακούω για προνόμια: Ξέρουν τι σημαίνει Βουλευτής; Ο Βουλευτής είναι διορισμένος; Είναι εσαεί Βουλευτής; Άλλος είναι για μια τετραετία ή δύο τετραετίες. Παρατάει τη δουλειά του, μπαίνει σε περιπέτειες. Αυτά λοιπόν που έχουν δημιουργηθεί, ότι οι Βουλευτές είναι κάποιοι «τύποι» οι οποίοι λυμαίνονται δημόσιο χρήμα, περνάνε καλά κι είναι αρχοντόπουλα, πρέπει να καταρρεύσουν.

Αυτό είναι ευθύνη των κομμάτων που δεν μπορεί να υποκύπτουν σε τέτοιες επικοινωνιακές αποφάσεις οι οποίες εξυπηρετούν και άλλα κέντρα εκτός δημοκρατίας.