Γράφει η Βίκυ Γκουγκουστάμου
Η πρώην δικηγόρος, Νάσια Νάρη, με ένα αξιοζήλευτο βιογραφικό σπουδών και θέσεων εργασίας, άφησε πίσω της τις αίθουσες των δικαστηρίων , μια πολύ καλή θέση στο Υπουργείο Οικονομικών για να μπει σε «αχαρτογράφητα ύδατα». Θάρρος, τρέλα, έμφυτο ταλέντο; Ότι και να ήταν αυτό, την οδήγησε εκεί που πραγματικά αγαπούσε: να σχεδιάζει τσάντες!
«Όπως πολλά πράγματα στη ζωή μας, έτσι και το δικό μου «ταξίδι» στη δημιουργία ξεκίνησε, μάλλον, τυχαία… Από μια σύμπτωση, μια συγκυρία, έναν κακό συγχρονισμό, όσο περίεργο κι αν ακούγεται». Η Νάσια Νάρη μας «ξετυλίγει» το κουβάρι της προσωπικής της διαδρομής. Από τις πρώτες της καλλιτεχνικές ανησυχίες, μαθήτρια ακόμη στη Λάρισα, με τακτικές επισκέψεις τα καλοκαίρια στην Ηλεία, τόπο καταγωγής της μητέρας της… Την κέρδισε η Νομική, αλλά όπως φάνηκε προσωρινά. Η μεγάλη αγάπη ποτέ δεν έπαψε να υπάρχει.
«Πάντα έφτιαχνα διάφορα, από μικρή. Ξέρεις, ρούχα για τις κούκλες, μετά κάποια υποτυπώδη για μένα, κάπου εκεί στην ηλικία των 12-13, που το σώμα είναι ακόμα άγουρο και εύκολο. Σε όλη τη μετέπειτα πορεία της εφηβείας μου ονειρευόμουν να γίνω σχεδιάστρια μόδας… ή ηθοποιός. Τελικά σπούδασα Νομική. Ούτε λόγος για τα άλλα δύο. Ανένδοτοι οι γονείς! Και κάπως έτσι έγινα δικηγόρος!»
Κάπως έτσι έγινε δικηγόρος αλλά η ζωή είχε άλλα σχέδια για την ίδια. Αλήθεια, πόση σχέση μπορεί να έχει ένα δικόγραφο με μια τσάντα; Η απάντηση κρύβεται στην αρτιότητα.
»Στα 16 χρόνια, της «μάχιμης», όπως λέμε, δικηγορίας, με κάποιον τρόπο, και οπωσδήποτε ερήμην μου, προετοιμαζόμουν για τη μετάβαση… Η αρτιότητα, για παράδειγμα, ήταν ένα σπουδαίο μάθημα! Ένα δικόγραφο, για να εξυπηρετήσει το σκοπό του, πρέπει να είναι καταρχάς άρτιο ως προς τα τυπικά του στοιχεία, αλλιώς απορρίπτεται από το δικαστήριο. Έτσι και η τσάντα. Πρέπει να είναι άρτια, φτιαγμένη σωστά. Γιατί όσο όμορφη και αν δείχνει στην πρώτη εικόνα της, αν τελικά είναι κακοραμμένη ή αρχίσει ν’ «αποδομείται» ή να ξηλώνεται ή να ξεφτίζει, τότε απορρίπτεται από τον πελάτη… Μαζί με την τσάντα απορρίπτεσαι κι εσύ… Όχι η ομάδα πίσω από σένα, που δουλεύει πάνω στην τσάντα, αλλά εσύ. Κι αυτό είναι πάντα το πρωταρχικό μου μέλημα.
»Πάντως, στο διάστημα εκείνο των 16 χρόνων, όλες οι καλλιτεχνικές μου ανησυχίες είχαν «αποκοιμηθεί». Ένα πρώτο ξύπνημα έγινε, κάπου το 2009-2010, με ένα σεμινάριο κατασκευής κοσμήματος. Το ολοκληρωτικό, όμως, ξύπνημα έγινε το 2016. Ήμουν πια δημόσιος υπάλληλος. Μ’ έναν διορισμό μέσω ΑΣΕΠ στη Διεύθυνση Επίλυσης Διαφορών της ΑΑΔΕ, που ήρθε ανέλπιστα το 2014 και μ’ έφερε από τη Λάρισα στην Αθήνα. Το κατάλαβα από την αρχή ότι δε «χωρούσα» εκεί μέσα. Τα δύο χρόνια που παρέμεινα, τα ζούσα μέσα μου δραματικά! Υπέφερα! Ήταν πολύ «κόντρα ρόλος»! Για να μαλακώνει όλο αυτό παρακολουθούσα διάφορα σεμινάρια κοσμήματος.
»Κάποια στιγμή, καλοκαίρι του 2016, μου ήρθε η έμπνευση να παρακολουθήσω ένα διαφορετικό σεμινάριο. Για κατασκευή εσπαντρίγιας, αυτή τη φορά. Επειδή, όμως οι θέσεις είχαν κλείσει, μου πρότειναν να παρακολουθήσω το Σεπτέμβρη το τμήμα κατασκευής τσάντας. Αυτό ήταν! Μαγεύτηκα! Ήταν «έρωτας με την πρώτη ματιά»… Και μετά, το άρωμα της κόλλας και του δέρματος λειτούργησαν μέσα μου εθιστικά! Τότε ένιωσα για πρώτη φορά ότι βρήκα επιτέλους το χώρο μου! Και η εικόνα ξεκαθάρισε… Τον Νοέμβριο του ’16 υπέβαλα την παραίτησή μου και άρχισα το υπέροχο, αν και δύσκολο, ταξίδι μου στη δημιουργία.
»Βέβαια, πρέπει να σου πω, ότι στο μικρό διάστημα που προηγήθηκε, τους βρήκα όλους απέναντι! Όλους… πλην ενός, που μου είπε τη μαγική κουβέντα «Σου έταξε κανείς ότι υπάρχει δεύτερη ζωή?»… Αυτός ήταν ο «αγαπημένος» μου (δεν μου αρέσει καθόλου η έκφραση «ο άντρας μου»)…
Από το Μιλάνο στο δικό της εργαστήριο και το ηλεκτρονικό κατάστημα
Η Νάσια Νάρη έμαθε όλες τις λεπτομέρειες για την κατασκευή μιας «πολυτελούς» τσάντας από ανθρώπους με πολύχρονη εμπειρία σε μεγάλους οίκους (Louis Vuitton, Bottega Veneta, Versace) στη Σχολή Arsutoria στο Μιλάνο, όπου συνέχισε τις σπουδές της. Χαζεύοντας τις δημιουργίες όλων των γνωστών brands στα καταστήματα της Ιταλικής πόλης, αντιλήφθηκε ότι, για να σε ακούσουν οι άλλοι πρέπει αυτό που φτιάχνεις να διηγείται μια ιστορία… Και η κάθε ιστορία απαιτεί υπομονή, θάρρος, πίστη στον εαυτό σου και μεράκι… Πολύ μεράκι…
»Συνήθως, όταν ξεκινάς ένα ελεύθερο επάγγελμα, γνωρίζεις λίγο-πολύ κάποιον που το έχει κάνει πριν από σένα και μπορείς να τον συμβουλευτείς. Στη δική μου περίπτωση, ο χώρος που μπήκα ήταν εντελώς άγνωστος σε όλους όσους γνώριζα. Αυτό που λέμε, αχαρτογράφητα νερά… Από, το πού θα βρω αξιόπιστες ραπτομηχανές μέχρι ποιός θα ράβει άρτια –επιμένω σε αυτό- τις τσάντες μου. Ήταν ένα παζλ που έπρεπε να συνθέσω ρωτώντας δεξιά κι αριστερά… Δεδομένου ότι δεν έχουν μείνει πια τεχνίτες του είδους, αυτό παραμένει ένα ιδιαίτερα δύσκολο κομμάτι. Υπάρχουν, βέβαια, βιοτεχνίες στην Ευρώπη, εξειδικευμένες στην κατασκευή τσάντας. Αλλά εδώ μπαίνουμε στο οικονομικό κομμάτι, που μεταφράζεται σε μια ιδιαίτερα κοστοβόρα επένδυση σε πρώτες ύλες (δέρματα, υφάσματα κλπ) - γιατί δεν αναλαμβάνουν μικρές παραγωγές - συν τα μεταφορικά και εργατικά έξοδα, που αυξάνουν κατακόρυφα το κόστος της τσάντας. Σε τέτοιο βαθμό, μάλιστα, που η ελληνική, τουλάχιστον, αγορά δεν αποδέχεται εύκολα από ένα νέο brand. Εκτός αυτού, όμως, είναι κι αυτό το «made in Greece» που επιμένω να θέλω να υποστηρίξω.
»Με γνώμονα αυτά τα δύο, επιδιώκω σθεναρά τη σχέση ποιότητας –τιμής (value for money) της τσάντας μου. Κάτι που φαίνεται να αναγνωρίζεται… Ξέρεις, αυτό που έχω αντιληφθεί τα τελευταία χρόνια, είναι ότι υπάρχει κόσμος εκεί έξω, που αναζητάει την ποιότητα και το διαφορετικό σε μη επώνυμες ταμπέλες. Και αυτό είναι ιδιαίτερα ενθαρρυντικό. Απλώς, χρειάζεται κάποιος χρόνος για να σε εμπιστευθεί και είναι λογικό. Αλλά, αυτό το χτίζεις.
Η πολυτέλεια της ελευθερίας
Λατρεύει τη μυρωδιά του δέρματος και την κλασική πολυτέλεια που αποπνέει, χωρίς να αποκλείει το ενδεχόμενο να συμπεριλάβει και άλλα υλικά στη γκάμα της. Το στοιχείο που κάνει τη διαφορά στις δημιουργίες της Νάσιας Νάρη είναι η απόλυτη ελευθερία που προσφέρει στη γυναίκα.
» Η έμπνευση είναι κάτι παράξενο, απροσδιόριστο. Άλλοτε είναι ένα υλικό ή ένα χρώμα ή κάποιο σχήμα… Αλλά παραμένει απόλυτα γοητευτικό στην εξέλιξή του. Πώς μια πρώτη ιδέα, λίγο –λίγο αρχίζεις να την χτίζεις, να την διαμορφώνεις και τελικά να παίρνει σχήμα και μορφή. Πάντως, το χρώμα είναι κάτι που μου προκαλεί αυτόματα σχεδιαστικούς συνειρμούς. Ένα χρώμα που θα δω σ’ ένα κτίριο, στη φύση, σ’ έναν πίνακα ζωγραφικής, σ’ ένα γκράφιτι στο δρόμο. Και γι’ αυτό σε όλες μου τις συλλογές έχω πολύ χρώμα και το προτείνω ανεπιφύλακτα ανεξαρτήτως εποχής. Στο τέλος μπαίνει η ταυτότητα της τσάντας που θέλω να φτιάξω, μέσα από έναν συνδυασμό στοιχείων, όπως το σχήμα, οι διαστάσεις και η πρακτικότητα. Αυτά είναι, για μένα, πάντα αλληλένδετα για το σκοπό που καλείται να εξυπηρετήσει. Ειδικά για την πρακτικότητα, πρέπει να σου πω ότι σε όλες τις τσάντες μου υπάρχει η πρόβλεψη ή ο τρόπος να μπορούν να φορεθούν και χιαστί. Είναι θέμα άνεσης… και ελευθερίας! Η ελευθερία των χεριών…
» Αγαπώ το δέρμα και με αυτό δουλεύω. Μου αρέσει αυτή η αδιαμφισβήτητη πρώτη αίσθηση της πολυτέλειας που αποπνέει. Και σε μια δεύτερη ανάγνωση, η ανθεκτικότητά του στο χρόνο. Ένα καλής ποιότητας δέρμα, με άρτια επεξεργασία, δε χαλάει εύκολα, αν όχι καθόλου. Γι’ αυτό χρησιμοποιώ δέρματα που προμηθεύομαι από αξιόπιστους προμηθευτές της Ιταλίας. Και όχι μόνο για τα δέρματα, αλλά και τα υφάσματα και τα μεταλλικά αξεσουάρ.
»Πάντως, πρέπει να σου πω, ότι δεν απορρίπτω την ιδέα, να χρησιμοποιήσω στην πορεία και άλλα υλικά. Ύφασμα, καουτσούκ ή κάτι άλλο, δεν ξέρω… Κατά περίπτωση, μικρά έξτρα τέτοια στοιχεία, ήδη υπάρχουν στις τσάντες μου. Απλώς το δουλεύω ακόμη στο μυαλό μου, για να ενταχθούν σε μια πιο μεγάλη κλίμακα. Διατηρώντας, ωστόσο, πάντα την αίσθηση της πολυτέλειας που θέλω να αποπνέουν.
Μικρές media-κες ιστορίες
Με φυσικό χώρο και ψηφιακό κατάστημα, η Νάσια μας διηγείται μικρές ιστορίες φινέτσας. Για μια γυναίκα χωρίς ταμπέλες, πρόσωπα, ηλικία, χρώμα, εθνικότητα… Για μια γυναίκα, πάνω απ’ όλα με στυλ. Και η εποχή της τεχνολογίας προσφέρει την απόλυτη ελευθερία επικοινωνίας.
»Τα social media είναι ένα πολύ καλό πρώτο εργαλείο, χωρίς σύνορα, για να επικοινωνήσεις την εικόνα και την αισθητική σου… Για να αφηγηθείς τις μικρές ιστορίες σου. Μέσα από μια τσάντα που αλλάζει χρώμα και σχήμα ή από ένα κόσμημα που κάτι συμβολίζει… Και μετά έρχεται το κατάστημα σου, ψηφιακό ή φυσικό ή και τα δύο. Εμένα κατά βάση μ’ ενδιέφερε το ψηφιακό κομμάτι. Η ηλεκτρονική πώληση. Κι αυτό γιατί θέλω να έχω τη δυνατότητα κάθε παραγγελία να την ετοιμάζω με απόλυτη προσοχή και επιμέλεια, σαν ένα μικρό έργο τέχνης. Δημιουργήσαμε, λοιπόν, με τους συνεργάτες μου το ηλεκτρονικό μου κατάστημα www.nnari.gr.
»Υπάρχει βέβαια και το εργαστήριό μου. Είναι ένας όμορφος χώρος σε μια γειτονιά στο Γαλάτσι (Αρτέμιδος 6), που δεν περιμένεις να δεις κάτι τέτοιο, όπως μου επισημαίνουν όλοι! Γιατί ενώ είναι σε κεντρικό σημείο, δεν είναι πάνω στον εμπορικό δρόμο της περιοχής. Ωστόσο το έχω διαμορφώσει, με τέτοιον τρόπο, ώστε να εξυπηρετείται και το κομμάτι της πώλησης. Για να σε «ξεναγήσω», μπαίνοντας είναι το showroom/πωλητήριο, επισκέψιμο από όποιον θέλει να δει από κοντά αυτά που φτιάχνω και αμέσως μετά είναι ο χώρος της κατασκευής. Πάγκοι, δέρματα, κλωστές, υφάσματα, άπειρα εργαλεία και εξειδικευμένα μηχανήματα κατακλύζουν την εικόνα. Κι αυτό γιατί, μέχρι τώρα, έχω διατηρήσει την κατασκευή εντός του χώρου μου, ώστε να έχω τον απόλυτο έλεγχο. Πάντως, αυτό που σε υποδέχεται, ανοίγοντας την πόρτα, είναι η μυρωδιά του δέρματος. Κι αυτό είναι κάτι που κανένα ψηφιακό εργαλείο δεν μπορεί να αποδώσει! Τουλάχιστον μέχρι σήμερα!
