"Μην κλείνεις την ειρήνη στο ντουλάπι . . ."

Της Καλλιόπης Γραμμένου - Δημοσιογράφου- Συγγραφέα - Παιδαγωγού- Εμψυχώτριας

Κάθε χρόνο, στις 21 Σεπτεμβρίου, προγραμματίζονται εκδηλώσεις σ’ όλο τον κόσμο από τον ΟΗΕ, τις Μ.Κ.Ο., από θρησκευτικές οργανώσεις, τοπικές κοινωνίες για την προώθηση των ιδανικών της ειρήνης και της μη βίας.

Η Διεθνής Ημέρα Ειρήνης καθιερώθηκε από τον ΟΗΕ το 1981, για να συμπίπτει με την ετήσια συνέλευση του Οργανισμού, τον Σεπτέμβριο.

Η ειρήνη είναι σήμερα περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη στιγμή της ιστορίας, ύψιστη αναγκαιότητα. Οι οικονομικές, πολιτικές και κοινωνικές αλληλεξαρτήσεις των κρατών μετατρέπουν έναν πόλεμο σε μείζον διεθνές πρόβλημα. Κάθε εχθροπραξία, οπουδήποτε κι αν συμβαίνει, απειλεί άμεσα τη διεθνή ειρήνη.

Χαρακτηρίστηκα μάλιστα την ημέρα αυτή και μόνο αυτή, διακόπτονται οι εχθροπραξίες, προγραμματίζονται διάφορες εκδηλώσεις για την προώθηση των ιδανικών της ειρήνης και της μη βίας, προτρέποντας τους πολίτες να «κρατήσουν» ...ενός λεπτού σιγή στις 12 το μεσημέρι!

Τον υπόλοιπο χρόνο τι γίνεται; «Εμπρός στ’ άρματα, εμπρός στον αγώνα»;

Μια ημέρα ειρήνης όμως, δεν μπορεί να επουλώσει τα βαθιά τραύματα του πολέμου και των συρράξεων στις ψυχές και στα σώματα εκατομμυρίων ατόμων στον κόσμο.

Τα θύματά είναι κυρίως, σε συντριπτικό ποσοστό, άμαχοι, γυναίκες και παιδιά. Στην έκθεσή της, η ΜΚΟ υπογραμμίζει ότι τουλάχιστον 357 εκατομμύρια παιδιά –δηλαδή το ένα στα έξι παγκοσμίως– ζουν σε περιοχές όπου μαίνονται ένοπλες συρράξεις.

Η εκμετάλλευση εκατοντάδων χιλιάδων παιδιών στις ένοπλες συρράξεις είναι ένα ακόμα μελανό σημείο. Στρατιώτες, πρόσφυγες, βιασμοί, ορφάνια, αναπηρία…

Στοιχεία των Ηνωμένων Εθνών δείχνουν ότι πάνω από 73.000 παιδιά έχουν σκοτωθεί ή ακρωτηριαστεί σε 25 ένοπλες συρράξεις από το 2005. Από το 2010, ο αριθμός των –επαληθευμένων από τον ΟΗΕ – περιπτώσεων παιδιών που έχουν σκοτωθεί ή ακρωτηριαστεί αυξήθηκε κατά σχεδόν 300%.

Ενός λεπτού σιγή στις 12 το μεσημέρι! Φτάνει;

Πως μπορεί λοιπόν μια Παγκόσμια ημέρα, να διώξει τον πόνο, τα ψυχικά και σωματικά τραύματα, αυτών των ψυχών; Ποιος όμως νοιάστηκε, νοιάζεται και ποιος θα νοιαστεί για μια παγκόσμια ειρήνη, που δυστυχώς είναι ένα άπιαστο όνειρο, μια ουτοπία;

Πως γίνεται να δαπανώνται 22 δισ. δολάρια κάθε χρόνο για όπλα από χώρες της Ασίας, της Μέσης Ανατολής, της Λατινικής Αμερικής και της Αφρικής, ενώ αντίστοιχα θα μπορούσαν αυτά τα χρήματα να μειώσουν κατά τα δύο τρίτα την παιδική θνησιμότητα μέχρι το 2015;

Ό,τι κι αν γίνεται από κάποιους για αυτή τη ριμάδα την ειρήνη στον πλανήτη μας, ο κόσμος δυστυχώς έχει γίνει αδίσταχτος, τα συμφέροντα και τα money πολλά… και άντε εσύ να πασχίζεις και να εύχεσαι για ένα ειρηνικό αύριο…

Μια μεγάλη μερίδα ανθρώπων στον πλανήτη μας ζει και αναπνέει κατευθυνόμενα. Πρότυπα και ιδανικά, χαμένα. Στόχοι, ελπίδες και όνειρα, κατάντησαν «προϊόντα του συμφέροντος», μαριονέτες στα χέρια των «ισχυρών».

Ένα σκηνικό καλοφτιαγμένο και καλοσκηνοθετημένο, που ο απλός άνθρωπος, αυτός που σέβεται πρώτα απ’ όλα τον εαυτό του, ο φαντασμένος και ο ονειροπόλος, για αρκετούς, ζει με την ελπίδα της διεθνούς ειρήνης.

«Μια παγκόσμια ειρήνη δεν απαιτεί ο κάθε άνθρωπος ν΄ αγαπά τον πλησίον του. Απαιτεί μόνο ο κάθε άνθρωπος να ζει με τον πλησίον του σ΄ ένα καθεστώς αμοιβαίας ανοχής και να φροντίζει να λύνει τις διαφορές του μ΄ ένα τρόπο δίκαιο και ειρηνικό». («Πολιτική Διαθήκη», John Fitzerald Kennedy)

«Μην κλείνεις την ειρήνη στο ντουλάπι
απ' το σεντούκι βγάλε την αγάπη
μια ιστορία νέα θ' ανατείλει
μ' ένα χαμόγελο γλυκό στα δυο της χείλη.»
(Στίχοι: Νανά Νικολάου)