Ο Γολγοθάς του ηλικιωμένου

Της Καλλιόπης Γραμμένου - Δημοσιογράφου - Συγγραφέα - Παιδαγωγού - Εμψυχώτριας

Να’ ταν τα νιάτα δυο φορές! Τα γηρατειά καμιά…

Αλήθεια, πόσες φορές έχουμε ακούσει αυτή την πρόταση από τα χείλη ενός ηλικιωμένου; Αμέτρητες. Κάθε φορά όμως, η χροιά της φωνής του είναι διαφορετική, καθώς μέσα της κρύβει ένα πόνο, ένα παράπονο, μια θλίψη.

Για πολλούς ανθρώπους τα γηρατειά είναι η φυλάκιση της ψυχής, τη στιγμή που θέλει να ζήσει, να ταξιδέψει, να ονειρευτεί, αλλά το κουρασμένο σώμα, τον εμποδίζει.

Είναι η στιγμή που τον κυριεύει ο φόβος και τον οδηγεί στη μελαγχολία, καθώς το αίσθημα της εγκατάλειψης, αρχίζει να του γίνεται σαράκι στην ψυχή.

Ένα μεγάλο πρόβλημα που αντιμετωπίζουν οι μεγάλοι άνθρωποι και που δυστυχώς χρειάζονται τεράστια ψυχικά αποθέματα για να ξεπεράσουν αυτό το «Γολγοθά».

Με αφορμή την αύξηση του αριθμού των ατόμων της τρίτης ηλικίας σε παγκόσμιο επίπεδο, ο Ο.Η.Ε το 1990 καθιέρωσε την 1η Οκτωβρίου ως Διεθνούς Ημέρας για την Τρίτη Ηλικία, προκειμένου να ευαισθητοποιηθούν οι κυβερνήσεις και η κοινή γνώμη για τις ανάγκες και τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν τα ηλικιωμένα άτομα.

Σύμφωνα με στοιχεία του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας για τους ηλικιωμένους, το 2000 ζούσαν σε όλο τον πλανήτη 600 εκατομμύρια άνθρωποι ηλικίας άνω των 60 ετών. Υπολογίζεται ότι μέχρι το 2025, ο αριθμός αυτός θα έχει φτάσει το 1,2 δισεκατομμύρια, ενώ το 2050 θα έχει ξεπεράσει τα 2 δισεκατομμύρια.

Στη χώρα μας, η Εθνική Στατιστική Υπηρεσία αναφέρει ότι ο πληθυσμός ηλικίας άνω των 60 ετών ξεπερνούσε το 2004 τα 2.547.000 άτομα.

Στόχος της κινητοποίησης αυτής είναι η ενίσχυση της ευαίσθητης κοινωνικής ομάδας των ηλικιωμένων, ώστε να αποθαρρύνεται η περιθωριοποίησή τους και να ενθαρρύνεται η ισότιμη συμμετοχή τους σε όλες τις μορφές της κοινωνικής ζωής.

Η φετινή Διεθνής Ημέρα για την Τρίτη Ηλικία, ίσως θα έπρεπε να σταθεί αφορμή για την Πολιτεία και τους αρμόδιους φορείς να ενισχύσουν και να εξασφαλίσουν μια αξιοπρεπή και ανθρώπινη διαβίωση για τους ηλικιωμένους, χωρίς οικονομικές ανασφάλειες και κοινωνικούς αποκλεισμούς, που βιώνουν καθημερινά.

Δεν είναι και τόσο δύσκολο να τακτοποιήσουν το θέμα της πρόνοιας, γι’ αυτούς που δεν έχουν οικογένεια, ή την επαρκή ιατροφαρμακευτική κάλυψη.

Όπως δεν είναι δύσκολο να στηρίξουν τον πολύτιμο θεσμό των ΚΑΠΗ. Εκεί, που ο ηλικιωμένος βρίσκει τους συνομήλικους του, συζητά, βρίσκει φροντίδα και ζεστασιά.

Όμως και εμείς έχουμε ευθύνη απέναντι σ΄ αυτούς τους ανθρώπους, γιατί πολύ πιθανόν χωρίς αυτούς η σημερινή εποχή, να ήταν διαφορετική.

Τι θα γίνει άραγε όταν «εμείς», οι νέοι, οι συγγενείς, η πολιτεία… φτάσουμε σ’ αυτήν την ηλικία; Θα μας αρέσει να ζήσουμε ξεχασμένοι; Θα μας αρέσει να βιώσουμε τον αποκλεισμό και την εγκατάλειψη;

Ας συλλογιζόμαστε αν «εμείς», οι ίδιοι, θα θέλαμε κάποια στιγμή να εγκαταλειφθούμε με τον ίδιο τρόπο κάπου ξεχασμένοι και ανασφαλείς…