Ένα τραπέζι για να τα κυβερνάει όλα. Αυτός της Κυριακής του Πάσχα

Ποτέ δεν μπορούσα να καταλάβω κάτι ημερολόγια που ξεκινούσαν με την Κυριακή ως την πρώτη ημέρα της βδομάδας. Δάκτυλος ξένων είναι αυτός, είμαι σίγουρος. Δεν εξηγείται αλλιώς. Η βδομάδα κύριοι ξεκινά από τη Δευτέρα. Και τελειώνει την Κυριακή.

Εξ ου και το "Ποτέ την Κυριακή", το "Κυριακή κοντή γιορτή" και η "Αθλητική Κυριακή". Εκτός αν πιστεύουμε ότι ο Θεός, που έβαλε παντόφλες την Κυριακή, άρχισε τη δημιουργία του κόσμου με ρεπό.



 Αφού το ξεκαθαρίσαμε να συμφωνήσουμε λοιπόν ότι η μεγαλύτερη ημέρα της μεγαλύτερης βδομάδας της χρονιάς δεν είναι άλλη από την Κυριακή (του Πάσχα). Η πιο ελληνική γιορτή, η πιο χαρακτηριστική στιγμή της κουλτούρας μας. Αν, δηλαδή, θα έπρεπε να περιγράψουμε τη χώρα μας με μια και μόνο πολαρόιντ αυτή θα είχε στο βάθος μια σούβλα με κοκορέτσι. Ή το σποτάκι των Jumbo με τη Στανίση.

*"Συγγνώμη, δηλαδή, τι έχουν οι διαφημίσεις των Jumbo; Εμένα μ' αρέσουν" φώναξε καθώς πετάχτηκε από τη θέση του, πριν του τρυπήσουν το κρανίο αμέτρητα σιωπηρά αποδοκιμαστικά βλέμματα. Και ξανακάθισε συνεχίζοντας να πληκτρολογεί.

 

Ωραία, μπορούμε ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ να δεχτούμε ότι για μένα - και για πολλούς άλλους - είναι όντως μια ημέρα αποθέωσης του ελληνικού πολιτισμού, συνοδευόμενο με το καλύτερο γεύμα που θα κάνουμε μες στη χρονιά; Χαίρομαι...

Εν αρχή ο ψήστης. Ο μαλάκας. Τυπικό δείγμα φορολογούμενου, που περιμένει με τις ώρες στις ουρές δημόσιων υπηρεσιών και πρωταγωνιστεί στο 80% των επεισοδίων του Ρετιρέ. Αλλιώς, αυτός που ξυπνάει πρώτος, μοχθεί περισσότερο από όλους τους υπόλοιπους μαζί και τελικά τρώει λιγότερο.

Ψήστη, είσαι ο ακρογωνιαίος λίθος αυτής της ημέρας και ήρθε η ώρα να σας ευχαριστήσουμε δημόσια, χωρίς εσένα δεν θα μπορούσαμε να φάμε ούτε μια πέτσα.





 Και επόμαστε οι υπόλοιποι. Οι νυσταγμένοι, αγουροξυπνημένοι τύποι που θεωρούμε ότι βοήθεια-στο-ψήσιμο είναι το να πίνουμε μπύρες και να ελέγχουμε με το πιρούνι (και το στόμα) την όλη διαδικασία. Σιγά μην αφήναμε την ευκαιρία να πάει χαμένη. Τόσα χρόνια μας προετοιμάζει η μάνα μας στο να απαιτούμε το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα, καταβάλλοντας τη μικρότερη δυνατή προσπάθεια. Ε όχι, αν έπρεπε να κουνήσουμε όλοι το δαχτυλάκι μας τότε η όλη φάση δεν θα θύμιζε την τελευταία σελίδα στο Αστερίξ, αλλά εκείνες με τους πειρατές και τη γαλέρα. Αυτή η ανισορροπία είναι που κάνει το Πάσχα εξαιρετικό. Είπαμε αν δεν είσαι το αρνί, ή ο ψήστης.

Αρκετά ξεφύγαμε, όμως, από το θέμα. Ποιο είναι το θέμα; Το φαΐ... Έχουμε και λέμε:

Αρνί... Τόσο καλό που σίγουρα κάποιος χίψτερ (σαν τον Ηλία Αναστασιάδη) θα πεταχθεί και θα πει "δεν τρώω ποτέ αρνί γιατί μου βρωμάει".

Κοκορέτσι... Τόσο καλό που απαγορεύτηκε.

Κάτι άλλο να παίζει... Τόσο καλό που αυτό τελειώνει πάντα πρώτο. Είτε είναι μπιφτέκι, είτε είναι παϊδάκια, είτε λίγο συκώτι, είτε πανσέτα, είτε οποιοδήποτε πρώην ζώο που κομμένο σε κομμάτια που μπαίνει πάνω στη φωτιά.

Τζατζίκι... Για να γλιστράει. Τόσο σημαντικό, όσο και το λάδι για μια μηχανή. Ή όσο το λάδι στη χωριάτικη (νομίζω καλύτερη παρομοίωση η δεύτερη).

Ντολμαδάκια... Τόσα πολλά που πάρε-τα-γαμ#@%-χέρια-σου-είναι-δικά-μου

Αυγά... Τόσο απολαυστικά που θεσπίστηκε και παιχνίδι προς τιμήν του, για να βαριόμαστε εντέλει και να μην τα τρώμε όλα.

Και ένα τασάκι να σβήσουμε τα πιρούνια.





 Και πάντα σε όλα τα τραπέζια θα υπάρχει αυτός που θα πεταχθεί και θα πει ότι το "αρνί τρώγεται καλύτερο κρύο". Και θα μπει κι αυτός τιμωρία στη γωνία, μαζί με τον Ηλία.

Όλα στην υπερβολή τους. Ειδικά αν το Πάσχα εξελίσσεται και περνάει στην επόμενη πίστα δηλαδή και γίνει "Πάσχα στο χωριό". Το φαγητό για ένα λόχο, το κρασί να βαράει και μαζί η αίσθηση ότι πρόκειται για ένα μικρό καλοκαίρι. Δεν είναι τυχαίο ότι ανήμερα του Πάσχα ο κόσμος φοράει πάντα λιγότερα από όσα επιβάλει ο καιρός. Λες και υπάρχει κάποια οδηγία χρήσεως ότι εκείνη την ημέρα πρέπει να βάζουμε βερμούδα και να βγάζουμε μπράτσα και μπούτια έξω.

Για αυτό λατρεύω το Πάσχα. Για αυτή την υπερβολή. Για την τρώμε-σαν-να-μην-υπάρχει-αύριο μενταλιτέ, για το ότι μαζευόμαστε σε σπίτια, για το ότι ανταμώνουν πάλι οι οικογένειες, για το ότι είναι το κυριακάτικο τραπέζι των κυριακάτικων τραπεζιών.

Είναι η γλυκιά θορυβώδης ανάμνηση παιδικών χρόνων, που παλιά μπορεί και να σου έσπαγε λίγο τα νεύρα, αλλά τώρα που μεγάλωσες την αναπολείς, σαν το "ρίξε κάτι πάνω σου θα κρυώσεις" της μάνας σου τον Αύγουστο.



 Για αυτό είναι η καλύτερη γιορτή. Γιατί τα Χριστούγεννα τα γιορτάζουν όλοι, ενώ το Πάσχα το γιορτάζουμε έτσι μόνο εμείς.

Άσχετο, αλλά είναι δική μου ιδέα ή πάντα μέχρι το μεσημέρι της Κυριακής έχει πάντα καλό καιρό και πάντα το απόγευμα επικρατεί μια μουντάδα; Είναι τίποτα από αυτά τυχαία; Όχι, βέβαια. Τι φωτογραφία θα ήταν αν δεν είχε ωραία χρώματα;