Χριστούγεννα σημαίνει επιτραπέζια

ως το μεσημέρι. Και μετά το φαγητό, ζεστός καφές και άραγμα στο σαλόνι, πάνω στην άνεση του ότι σήμερα, αυτή τη μέρα, δεν έχουμε τίποτα που μας αποσπά. Και αποφασίζαμε τι άλλο, ποιο επιτραπέζιο θα παίξουμε (πρώτα) αυτή τη φορά.

Αυτά είναι τα πιο αξέχαστα από αυτά με τα οποία μεγαλώσαμε. Κάποια παραμένουν δημοφιλή (υποθέτω ποτέ τίποτα δε θα ξεπεράσει την ανάγκη για τα Trivial Pursuit, τα άπειρα spin-off και τις αμέτρητες παραλλαγές τους), κάποια έπρεπε να σκαλίσουμε πολύ βαθιά στα τούνελ της μνήμης για να τα ξεθάψουμε. Αλλά αυτά είναι. Τα επιτραπέζια των Χριστουγέννων μας.

Μυστήρια στο Πεκίνο

Ένα βιβλιαράκι γεμάτο προκαθορισμένες υποθέσεις (αλλά ήταν πολλές οπότε δεν υπήρχε πρακτικά ποτέ θέμα να πέσεις ξανά στο ίδιο μυστήριο) που έτρεχες από μέρος σε μέρος για να διαλευκάνεις, με μέρη που συμπεριλάμβαναν από παλάτια μέχρι την ψαραγορά. Έκανες ανακρίσεις, μάζευες στοιχεία, ένωνες τελείες, μιλάμε για ό,τι πιο συναρπαστικό. Φοβερό παιχνίδι.

Πιο αχρείαστο αλλά γαμάτο στοιχείο: Όταν χρησιμοποιούσες κάτι εφετζίδικες καρτέλες που έγραφαν πάνω S-P-Y 'αποκωδικοποιώντας' μηνύματα που όμως στην πραγματικότητα καταλάβαινες ακόμα και χωρίς την καρτέλα. Αλλά ήταν γαμάτο να τη χρησιμοποιείς όπως και νά'χει.

Taboo

Το πιο παρεϊστικο από όλα, μακράν. Δεν υπήρχε καλύτερο πάνω στη λογική του να χωρίζεστε σε ομάδες και να έχεις τους δικούς σου να σου φωνάζουν "ΑΝΤΕ ΤΕΛΕΙΩΝΕ ΠΕΣ ΚΑΤΙ", τους αντιπάλους να γελάνε ή εσύ να αγχώνεσαι για το πώς να περιγράψεις κάτι δύσκολο χωρίς να πεις κάποια λέξη 'ταμπού'...

Πιο αναπόφευκτα fail στιγμή: ...αλλά ξεκάθαρα να τη λες όπως και νά'χει.

Monopoly

E, ξέρεις, είναι η Monopoly. Διαχρονική αξία. Πόσα και πόσα απογεύματα δεν έφυγαν με κάτι τύπους πάνω από ένα ταμπλό να σιχτιρίζουν κάθε φορά που έπρεπε να περάσουν από τη Σκουφά και ο αντίπαλός είχε όλα τα πράσινα. Εφιάλτης.

Πιο βέβαιη κατάληξη: Το παιχνίδι δεν τελείωνε ποτέ. Κάποια στιγμή, ώωωωρες αργότερα, συλλογικά αποφασιζόταν ότι αρκετά, μάλλον θα κερδίσει ο Τάδε, πάμε να δούμε καμιά.

Aeromonopoly

Μέχρι να το βρω νόμιζα πως το είχα ονειρευτεί. Το θυμάται κανείς αυτό το παιχνίδι; Ίδια λογική με τη Monopoly αλλά αντί δρόμους της Αθήνας αγόραζες προορισμούς αερογραμμών. Σίγουρα, γιατί όχι. Αντί να σκας για την Ομόνοια δεν είναι πιο γαμάτο να θες το Ρότερνταμ;

Πιο 'τι θυμήθηκα τώρα': Έπαιρνα πάντα KLM.

Cluedo

Θρυλικό- το σχήμα 'ο τάδε, στο τάδε μέρος, με το τάδε αντικείμενο' είναι ίσως η διασημότερη φράση που έχουν γεννήσει τα επιτραπέζια αυτής της γενιάς. Το πλεονέκτημα που είχε σε σχέση με άλλα παιχνίδια μυστηρίου ήταν φυσικά το ότι η παραγωγή εναλλακτικών εκδοχών ήταν ανεξάντλητη.

Πιο απογοητευτική στιγμή: Όταν πήγαινες στο μέρος όλο περηφάνια και σιγουριά, δήλωνες τη λύση του εγκλήματος, και αποχωρούσες με αυτιά κατεβασμένα σα βρεγμένος σκύλος στη διαπίστωση πως κάτι έκανες λάθος και ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΙΔΕΑ από πού να ξεκινήσεις για να το βρεις.

Hotel

Πόσο τέλειο ήταν το Hotel; Δηλαδή και πάλι, στη συνταγή της Monopoly πατούσε, αλλά ΤΟΣΟ πιο γαμάτο. Και μόνο η ιδέα πως έχτιζες αργά αλλά σταθερά το ολόδικό σου ξενοδοχειακό συγκρότημα, κτίριο με το κτίριο, παίρνοντας actually στα χέρια σου το καθένα και βάζοντάς το στη θέση του, βλέποντάς τα να πληθαίνουν όσο προχωρά το παιχνίδι. Γαμάτο.

Πιο σίγουρη στρατηγική: Όλοι πήγαιναν για τον εντυπωσιασμό του President ή τις ντιζαϊνιές του Taj Mahal (ή εκείνου που ήταν σαν μπούμερανγκ αλλά ήταν ΑΧΡΗΣΤΟ) ενώ η αλήθεια όλοι ξέραμε πως ήταν στα υποτιμημένα γωνιακά συγκροτήματα, όπως το Waikiki. Δε γέμιζαν το μάτι, κάτι μπανγκαλόου ήταν, αλλά πίστεψέ με, όποτε τα άρπαζα κέρδιζα με λίγη σωστή διαχείριση.

Risk

Άλλο ένα Monopoly-esque ατελείωτο παιχνίδι (άσχετο κατά τα άλλα σα λογική, απλά κι αυτό πολλές δεν τελείωνε 100%) αλλά αντί να μας δημιουργεί άσχημους συνειρμούς για δρόμους της Αθήνας, αυτό μας έκανε να τραβάμε τα μαλλιά μας καθώς το κωλόζαρο δεν έλεγε να μας επιτρέψει να κατακτήσουμε το Ιρκούτσκ.

Πιο παράξενος τύπος: Είχα ένα φίλο που πάντα όταν παίζαμε κάπως την είχε δει και πήγαινε και έπιανε όλη την Αυστραλία. Κυριολεκτικά, όλη του η στρατηγική ήταν να πάρει την Αυστραλία και μετά να αρχίσει να επεκτείνεται από εκεί. Δεν είχε κερδίσει ποτέ αλλά πάντα έβγαινε δευτεροτρίτος.

Ghost Castle

Εντάξει, προφανώς το μεγαλύτερο κομμάτι της πώρωσης ήταν αυτό το σκηνικό-υπερπαραγωγή μες στη μέση του ταμπλό που σου επέτρεπε να περνάς όντως μέσα από πορτούλες ή αν πάταγες κάτι λάθος μπορεί να σε έριχνε πίσω στην αρχή ενώ είχες σκαρφαλώσει σιγά-σιγά τη σκαλίτσα, για παράδειγμα. Σαν γκρινιάρης κάπως απλά με σκηνικό.

Πιο κουλ πράγμα που ποτέ δεν σε ένοιαξε πέρα από την πρώτη φορά που δοκίμασες να δεις αν ισχύει: Έλαμπε στο σκοτάδι ρε φίλε.

Trivial Pursuit

Πρέπει στο σπίτι μου να υπάρχουν καμιά δεκαριά διαφορετικές εκδόσεις του Trivial κι αυτό νομίζω τα λέει όλα. Απολύτως τίποτα καλύτερο από το να συγκρίνεις γνώσεις (ή/και τύχη) πίνοντας καφέ απέναντι από το αναμμένο τζάκι.

Πιο εξοργιστικό συμβάν: Όταν μια απάντηση ήταν αναπόφευκτα ξεπερασμένη (κλασικά, σε όλες τις ερωτήσεις "πόσους τίτλους έχει κερδίσει ο...") και έπρεπε να τρελαίνεσαι και να εξηγείς στον άλλον με καλό τρόπο πως ΕΙΝΑΙ ΠΑΛΙΟ ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ, ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΜΟΝΟ ΔΥΟ ΟΣΚΑΡ Ο ΤΖΑΚ ΝΙΚΟΛΣΟΝ ΦΕΡΕ ΜΟΥ ΤΟ ΖΑΡΙ.