Όσα ζηλεύει ένας άντρας από το Mad Men

στη ζωή του συμπυκνωμένα στα επεισόδια της σειράς. Το πρώτο δεκάλεπτο του πρώτου επεισοδίου ήταν όλα όσα θέλει ένας άντρας στη ζωή του. Και μάντεψε. Ο Don τα έχει.

Θα ήταν χαζό να ξαναγράψουμε για τον Don Draper γιατί αφιερώσαμε ένα θέμα στην στήλη Serious Men για να δηλώσουμε πόσο κατάφορα μπορεί να τον φθονεί κάποιος. Κυρίως όμως γιατί πέρα από τον Don και την ζωή του, υπάρχουν τόσα μα τόσα άλλα στοιχεία που κεντρίζουν το ενδιαφέρον σου. Τόσοι χαρακτήρες στους οποίους μπορείς να δεις τον εαυτό σου. Και τόσα στοιχεία στον χαρακτήρα του Don που δεν είναι καθόλου ζηλευτά.

Το ONEMAN αποφάσισε να κάνει μια καταγραφή λοιπόν της λίστας του φθόνου. Αντίστοιχη της οποίας νομίζω θα μπορούσε να γίνει μόνο για το Californication και το Magic City. Αλλά όχι. Δεν συγγκρίνεται η ζωάρα στην Sterling Cooper Draper Price με τίποτα. Ρεαλιστικό ή τηλεοπτικό.

Οι γυναίκες

 
Δεν θα αναφερθώ στα προσωπικά απωθημένα του καθενός. Δεν θα αρνηθώ εξάλλου ακόμα και  μπροστά στην Ιερά Εξέταση τη λατρεία μου για την Peyton List και την Christina Hendricks. Αλλά είναι η γενική αίσθηση που αφήνουν οι γυναίκες στην σειρά που σε μαγνητίζει. Αυτή η faux αθωότητα της σεξουαλικής επανάστασης απέναντι στην πουριτανή Αμερική που βγάζει κάθε κορίτσι της Νέας Υόρκης που πρωτογνωρίζει τα bar και ανοίγει τα πόδια σε άγνωστους φαλλούς που λέει κι ο Φοίβος.

Τα κορίτσια που δίνονται χωρίς αναστολές στον Don Draper, εκείνες που μαγεύονται από την σεμνή τελειότητα του Roger Sterling, οι χαμηλοβλεπούσες που ψάχνουν απλά έναν Pete Campbell για να ανοίξουν ένα σπιτικό, τα όμορφα κορίτσια της εποχής που ανακλύπτουν ότι η ομορφιά τους αρκεί για να κατακτήσουν τον κόσμο.

Πώς να μην ζηλεύεις μια εποχή που όλα ήταν τόσο πρωτόγνωρα αθώα;

Τα ποτά

 
Προσωπική αδυναμία μπορεί να πεις αλλά κάθε φορά που έβλεπα τον Roger να κατεβάζει άλλο ένα Dry Martini στο lunch break έλεγα ότι έτσι αξίζει να περνάς τα μεσημέρια σου. Και πίνουν πολύ στην σειρά. Παράλογα πολύ. Τόσο πολύ που είχαμε κάνει ολόκληρο θέμα για όλες εκείνες τις αφορμές για ποτό στην καθημερινότητα, όπως τις έχουμε βιώσει μέσα από το Mad Men.

Αλλά πώς να μην ζηλέψεις; Δεν θα ήθελες να έχεις μερικά πανάκριβα κρυστάλλινα μπουκάλια στο γραφείο σου γεμάτα με το αγαπημένο σου whiskey, ένα premium gin, ένα συλλεκτικό ρούμι; Για να μπορείς να κερνάς τους συναδέλφους όταν θες; Να βάζεις ένα ποτήρι όταν το χρειάζεσαι; Δεν θα ήθελες διάολε να κάτσεις με τον Conrad Hilton να πιείτε ένα σωστό Old Fashioned;

Το ντύσιμο

 
Ωραία πράγματα. Γουστόζικα. Μπορεί να μην είσαι του κοστουμιού αλλά δεν μπορεί να μένεις ασυγκίνητος με τα κοστούμια του Don και του Roger. Ή ακόμα και με τα τουιντ σακάκκια του Harry. Αλλά το πρότυπο είναι ο Don. Είτε φοράει τα πολυαγαπημένα του κοστούμια είτε αποφασίζει να πάει στην εξοχή και το ρίχνει σε αυστηρά polo ή χαλαρά πουκάμισα. Όλα συνοδευόμενα από το κατάλληλο γυαλί. Ναι. Εν έτει 2013 μπορεί να φανείς λίγο χαζός αν ντύνεσαι σαν τον Don. Αλλά δεν θα τολμήσει κανείς να πει ότι δεν έχεις στιλ.

Ο πειραματισμός της εποχής

Η δεκαετία του 60 ήταν ούτως ή άλλως μια περίεργη δεκαετία για την Αμερική. Με κοινωνικές αναταραχές, με δύσκολες πολεμικές συγκρούσεις, με σκάνδαλα και πολιτικές ζυμώσεις. Στην σειρά όμως είναι έκδηλη η πρόθεση των ανθρώπων να πειραματιστούν σε κάθε έκφανση της ζωής τους. Να πειραματιστούν πολιτικά, να πειραματιστούν επαγγελματικά, να πειραματιστούν με ναρκωτικά, να πειραματιστούν σεξουαλικά. Νιώθεις ότι πολλά πράγματα ήταν πρωτόγνωρα τότε. Ότι ο κόσμος δεν γνώριζε πολλά και όλα έπρεπε να τα μάθει από πρώτο χέρι δοκιμάζοντας, πίνοντας, χορεύοντας, ανακαλύπτοντας.

Η επιτυχία

 
Συμπυκνωμένη επιτυχία σε μορφή κοκτέιλ που την γεύονται κάθε λίγο και λιγάκι οι βασικοί πρωταγωνιστές. Επιτυχία που έρχεται πολλές φορές σε αντιδιαστολή με την προσωπική τους ζωή και αυτά που τραβάνε εκεί. Ο Don έχει τα προβλήματά του στο σπίτι, έχει τα ψυχολογικά του, έχει τους ενδόμυχους φόβους του και τις ανασφάλειές του. Αλλά κάθε πρωί που πάει στο γραφείο πίνει το νέκταρ της επιτυχίας και της αναγνώρισης.

Μέσα στις 5 πρώτες σεζόν έχει ανέβει όλα τα σκαλιά της επιτυχίας σε επαγγελματικό επίπεδο. Και όπως και να το κάνουμε, το να βλέπεις έναν ικανό άνθρωπο να αμείβεται πλουσιοπάροχα για τις υπηρεσίες του και να μπορεί να επιβραβεύει τον εαυτό του με μια Cadillac, είναι τουλάχιστον ωραίο.

Το τσιγάρο παντού και πάντα

Εντάξει, δεν ανήκω σε αυτούς που ζηλεύουν το συγκεκριμένο μιας και δεν καπνίζω αλλά το τσιγάρο είναι παντού στο Mad Men. Στα γραφεία, στα ποτά, στα αεροπλάνα, στο κρεβάτι, στο φαγητό. Παντού. Μία υπερβολή που είχε δαιμονοποιηθεί στην αρχή από τον κόσμο αλλά έδειχνε την επανάσταση του τσιγάρου και τον σύγχρονο για την εποχή τρόπο ζωής των "κοστουμάτων του κέντρου". Τσιγάρο, γυναίκες και ποτό. Αυτό μόνο.

Οι ρυθμοί ζωής

 
Κάθε ξενύχτι που κάνει η Peggy και τρελαίνεται που έμεινε βράδυ στη δουλειά, εκνευρίζομαι αφάνταστα. Όχι με την Peggy. Με την καθημερινότητά μας που αναγκάζει τους περισσότερους να μην έχουν ωράριο. Να μην έχουν μία δουλειά. Να μην έχουν ελεύθερο χρόνο. Στο Mad Men αυτό που μπορεί να σου χαλάσει τη ζαχαρένια είναι το σταθερό τηλέφωνο. Όταν είσαι στο δρόμο δεν σε βρίσκει άνθρωπος. Όταν θες να πας διακοπές και να μην μιλήσεις με κανέναν, απλά το κάνεις όπως ο Don.

Δεν είχαν κινητό. Δεν είχαν επείγον mail. Είχαν χρόνο για τα ποτά τους, τις βόλτες στο πάρκο, την εκκλησία και το διάβασμα. Στο κέντρο της Νέας Υόρκης η ζωή κυλούσε σαν σε Λιμεναρχείο ενός ακριτικού νησιού μέσα Δεκέμβρη.