Λίγο αέρα ωρέ…

Αφήστε μας ωρέ να ησυχάσουμε, να ζήσουμε τη ζωή μας όπως εμείς θέλουμε, να κάνουμε τα λάθη μας, τις χαζομάρες μας… ν’ αναπνεύσουμε ελεύθερα.

«Κι άλλος φασίστας στη γειτονιά μας», μουρμούρισε στη φίλη της μια μαμά πηγαίνοντας το πρωί την κορούλα της στο σχολείο, βλέποντας έναν παππού να βάζει στο μπαλκόνι του σπιτιού του, την Ελληνική σημαία.

Ντροπή…

Να της πεις, κάτι; Δε λες… γιατί δεν πρόκειται να καταλάβει!

Έτσι την έμαθε η «νέα τάξη» και αυτό συνεχίζει να κάνει και αυτή. Να δηλώνει «προοδευτική», αγνοώντας τα πάντα: ιστορία, πολέμους, θυσίες, μαρτυρίες, πατριωτισμό και τόσα άλλα.

Διαγραφή του χθες και νέα σελίδα…

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο θέλουν να μας βάλουν οι «μαϊντανοί» της δήθεν προόδου και της ανάπτυξης, εισάγοντας καθημερινά νέα μοντέλα σχέσεων, δράσεων, σκέψεων, αποχαύνωσης και γκετοποίησης των πάντων.

Σίγουρα σε κάποιους, όλα αυτά θ’ αρέσουν, θα τους εξιτάρουν και θα τους εκφράζουν…

Όμως, μην ξεχνάμε πως υπάρχουν και κάποιοι που αδυνατούν να συλλάβουν τα «νέα δεδομένα», που δεν τους εκφράζει το νέο μοντέλο «ανατρεπτικής καθημερινότητας», που δεν θέλουν να ξεβολευτούν, να γίνουν σαν τους «άλλους».

Είναι εκείνοι που ζητάνε να τους αφήσουν στη ησυχία τους, να τους επιτρέψουν ν’ ανασάνουν, να σταματήσουν να σχολιάζουν την κάθε τους πράξη, την καθημερινότητά τους.

Όλα τα δάκτυλα δεν είναι ίδια… όπως και όλοι οι άνθρωποι, δεν μπορούν να λειτουργήσουν σα ρομποτάκια ή «στρατιωτάκια αμίλητα ακούνητα και αγέλαστα».

Γι’ αυτό ωρέ σας λέω, αφήστε τον κάθε άνθρωπο στην ησυχία του και μην επιμένετε στο ν’ αλλάξετε τα πάντα, σύμφωνα με τα δικά σας θέλω, γιατί σε τούτη την ευλογημένη χώρα… αυτό που στο τέλος κυριαρχεί, είναι η αξιοπρέπεια, η ανθρωπιά και το φιλότιμο.

Αφήστε τον κόσμο ν’ ανασάνει…