Όταν η πολιτική «υποκλέπτει» τη δημοκρατία

Τις τελευταίες ημέρες, στο φως της δημοσιότητας, έχουν εμφανιστεί γεγονότα που θέτουν εν αμφιβόλω τις αξίες του δημοκρατικού πολιτεύματος. Αποκαλύφθηκαν σκοτεινές διαδρομές, μιας μορφής παρακράτους, που παραπέμπει σε «αλήστου μνήμης» εποχές.
Με στόχο τον αρχηγό του τρίτου κοινοβουλευτικού κόμματος (ΠΑΣΟΚ) Ν. Ανδρουλάκη, τέθηκαν σε διατεταγμένη υπηρεσία με άνωθεν εντολή, κρατικοί φορείς που, κατά την ευθύνη τους, έχουν την προστασία του δημοσίου συμφέροντος και την εθνική ασφάλεια.
Με μόνο κύριο αντικείμενο, οι εν λόγω υπηρεσίες, τους ανυπέρβλητους σκοπούς δημοσίου συμφέροντος σε ζητήματα εθνικής ασφαλείας, τρομοκρατίας και ακραίας εγκληματικότητας, μετατράπηκαν σε όργανα προσβολής και τραυματισμού της δημοκρατίας και του πολιτεύματος.
Υπέκλεψαν τη δημοκρατία στον βωμό της πολιτικής σκοπιμότητας, με πολιτικό αυτουργό, ως υπεύθυνο και δυνητικά ωφελούμενο, την κυβέρνηση.
Αν και υπάρχει, ένα αρκετά διευρυμένο οπλοστάσιο διατάξεων συνταγματικής επιταγής, κανόνων διεθνούς και ευρωπαϊκού δικαίου αλλά και εθνικών αστικών και ποινικών νόμων που καταδεικνύουν τα όρια και τους λόγους ουσίας, οι εν λόγω υπηρεσίες, το έγραψαν στα «παλαιότερα των υποδημάτων τους», δημιουργώντας ρωγμή στη νομιμότητα και στην αναγκαία, σήμερα, εθνική ομοψυχία.
Το Σύνταγμα είναι σαφές. Στην παρ. 1 του άρθρου 19 αναφέρει: «Το απόρρητο των επιστολών και της ελεύθερης ανταπόκρισης ή επικοινωνίας με οποιονδήποτε άλλο τρόπο είναι απόλυτα απαραβίαστο. Νόμος ορίζει τις εγγυήσεις υπό τις οποίες η δικαστική αρχή δε δεσμεύεται από το απόρρητο για λόγους εθνικής ασφάλειας ή για διακρίβωση ιδιαίτερα σοβαρών εγκλημάτων».
Η έλλειψη διαφάνειας, η έλλειψη νομιμοποίησης και η έλλειψη προστασίας των κατοχυρωμένων δικαιωμάτων δεν μπορεί να «διασκεδάζεται» με τις δύο παραιτήσεις για εξαγνισμό, ως κολυμβήθρα του Σιλωάμ, του ιδίου του Πρωθυπουργού, που θα οδηγήσει σε έλλειμα απόδοσης ευθυνών.
Οι παρακρατικές, βαθιά αντιδημοκρατικές και ανήθικες πρακτικές που συντελέστηκαν, προσομοιάζουν με τη μετεμφυλιακή περίοδο και την περίοδο της δικτατορίας.
Το «ιλουστρασιόν επιτελικό κράτος», βρίθει επικίνδυνων παθογενειών που η δεξιά αντίληψη εκτρέφει.
Η υπερσυγκέντρωση, ουσία και τύπου, των εξουσιών ελέγχου της λειτουργίας του κράτους από το πρωθυπουργικό γραφείο, με τον ανιψιό Δημητριάδη αλλά και η προκλητική επιλογή του διοικητή της ΕΥΠ (με τροποποιητική διάταξη νομιμοποίησης), οδηγεί αυταπόδεικτα, στην ταυτοποίηση της πολιτικής ευθύνης, στο πρόσωπο του Πρωθυπουργού.
Η κάθαρση είναι πολιτικός μονόδρομος για τη δημοκρατία.
Με έκφραση υποκριτικής συγγνώμης και αποπροσανατολιστικά διλήμματα, που εντέχνως τα συστημικά μέσα καλλιεργούν, δεν προστατεύεται το δημοκρατικό πολίτευμα.
Η ιστορία έχει τεκμηριώσει ότι η δημοκρατία δεν υπηρετείται από διοικητικούς θεσμούς και όργανα, η λειτουργία των οποίων δεν υπακούουν στις δημοκρατικές αρχές της νομιμότητας και της διαφάνειας.
Το ψευδεπίγραφο αφήγημα της κυβέρνησης κατέρρευσε υπό το βάρος της «υποκλοπής της δημοκρατίας».
Το ΠΑΣΟΚ, με τη θεσμική ευθύνη που το χαρακτηρίζει και χωρίς ευκαιριακή πολιτική διαχείριση, ζητά την αποκάλυψη της αλήθειας.
Η πορεία των γεγονότων και οι πολιτικές εξελίξεις οδηγούν νομοτελειακά σε προσφυγή στη λαϊκή ετυμηγορία.
Το δημοκρατικό έλλειμμα, που δημιούργησε η διακυβέρνηση της ΝΔ, θα το διαχειριστεί, καλύπτοντάς το, ο λαός στις εκλογές.