Χειριστικοί Γονείς

Κατά καιρούς, όλοι μας έχουμε ακούσει την έκφραση «αυτός ο άνθρωπος είναι χειριστικός!», στοιχείο που, πολλές φορές, αποτελεί και ένα θεμελιώδες εμπόδιο για τις σχέσεις μας.

Όταν το χαρακτηριστικό αυτό αποδίδεται σε ένα γονέα είναι αρκετά οξύμωρο, καθώς ο ρόλος ενός γονέα προϋποθέτει την υπέρβαση του εαυτού και της ατομικότητας.

Αν, λοιπόν, οι χειριστικοί άνθρωποι μας δυσκολεύουν στην καθημερινότητά μας, έχετε αναλογιστεί πώς μπορεί να νιώθει ένα παιδί που μεγαλώνει με έναν τέτοιο γονέα; Πόσο μπορεί ένας γονέας με τέτοιες τάσεις να βλάψει το παιδί του;



Τα χαρακτηριστικά ενός χειριστικού ανθρώπου, και ειδικότερα γονέα, είναι να χειρίζεται με τέτοιο τρόπο τις καταστάσεις ώστε να εξαναγκάζει τους γύρω του ή το ίδιο το παιδί του να κάνουν αυτά που ο ίδιος θέλει. Χωρίς απειλές αλλά χρησιμοποιώντας περίτεχνους τρόπους, καταφέρνει να καλλιεργήσει την εντύπωση πως η επιλογή του παιδιού ήταν δική του και όχι του γονέα, αλλά και πως δεν υπάρχει άλλος δρόμος.

Φυσικά, απώτερος στόχος ενός χειριστικού γονέα είναι το προσωπικό του συμφέρον.
Το παράδοξο είναι ότι δεν μπορεί να αντιληφθεί ότι βλάπτει το παιδί του, καθώς είναι σίγουρος πως πράττει με γνώμονα το καλό, το καλό όμως για τον ίδιο και όχι το παιδί.

Σε αυτές τις περιπτώσεις, λοιπόν, οι γονείς αυτοί δημιουργούν μια αίσθηση «χρέους» ή «υποχρέωσης» από το παιδί προς τους ίδιους, προκειμένου να τους ανταποδοθεί όλη η αγάπη και οι θυσίες που έχουν κάνει. Είναι πολλά τα παραδείγματα γονιών που χρησιμοποιούν φράσεις, όπως:

«Εγώ που έχω κάνει τόσα για σένα και εσύ τώρα…» ή «Τι σου έχω κάνει και θέλεις να πας να ζήσεις μόνος σου, δεν με σκέφτεσαι καθόλου, εγώ που θυσιάστηκα για σένα…».

Το αποτέλεσμα είναι το παιδί να νιώθει την υποχρέωση να ζήσει μια ζωή που ονειρεύονται οι γονείς του για εκείνο και οποιαδήποτε απόκλιση από αυτό θα ερμηνευτεί, στο χειριστικό μυαλό, ότι το παιδί είναι αχάριστο και δεν αγαπάει τους γονείς.



Κάτι τέτοιο είναι αρκετά σύνηθες σε περιπτώσεις γάμων από τους οποίους δεν αντλείται καμία ευχαρίστηση κι έτσι ο γονέας αποζητά να καλύψει το συναισθηματικό κενό και να έχει κυρίαρχο ρόλο στη ζωή του παιδιού του, με το να καθορίζει τις επιλογές και τις αποφάσεις του.

Με αυτόν τον τρόπο, το εμποδίζει από το να αυτονομηθεί ουσιαστικά, να ενηλικιωθεί και το καταδικάζει να γίνει έναν ενήλικας που δεν μπορεί να πατήσει στα πόδια του. Το μεγάλο τίμημα είναι ότι το παιδί – ενήλικας θα θεωρείται ανεπαρκής, ενώ στην ουσία, η ανεπάρκεια του γονέα εμποδίζει το παιδί να ωριμάσει.



Αν όμως είναι τόσο το κακό που κάνει ένας χειριστικός γονέας, γιατί το παιδί δεν το αντιλαμβάνεται μεγαλώνοντας;

Η απάντηση είναι ότι, επειδή ο γονέας συνεχώς φροντίζει και εξυπηρετεί το παιδί, το ίδιο θα κάνει σκέψεις του τύπου: «πώς γίνεται να θυμώνω με τον άνθρωπο που μου προσφέρει τόσα;» κι αυτή η σκέψη αυτόματα θα δημιουργήσει τρομερές τύψεις.

Όμως, δεδομένου ότι βολεύεται ένα παιδί – ενήλικας από όλες αυτές τις παροχές και έχοντας εγκλωβιστεί μέσα στις ενοχές του επειδή θέλει να διαφοροποιηθεί, όλο αυτό εξελίσσεται σε φαύλο κύκλο και η κατάσταση διαιωνίζεται.

Τα δύο πράγματα που θα σηματοδοτήσουν την αλλαγή αυτής της κατάστασης είναι το ΣΤΟΠ! του παιδιού – ενήλικα σε όλες αυτές τις παροχές και ένα μεγάλο και ειλικρινές ευχαριστώ στο γονέα για όσα έχει προσφέρει. Μην αφήνετε τους γονείς να σαμποτάρουν τη ζωή και τη σχέση σας αλλά να νιώθετε ελεύθεροι να ζήσετε μια γεμάτη ζωή!