Το όριο της ιατρικής είναι η φτώχεια σημείωνε ο Σπύρος Δοξιάδης. Η υγεία του πληθυσμού προσδιορίζεται σε ποσοστό 40% από κοινωνικές και οικονομικές παραμέτρους. Η φτώχεια δεν είναι απλά ένα στατιστικό μέγεθος ούτε συνδέεται αποκλειστικά με το μειωμένο εισόδημα. Πρόκειται για σύνθετο φαινόμενο με κοινωνικές , πολιτισμικές και οικονομικές προεκτάσεις που παράγει ευρύτερα αποτελέσματα ιδιαίτερα σε περιόδους κρίσεων. Πλήττει κυρίως ανέργους, μερικώς απασχολούμενους, χρόνια πάσχοντες και τον οικονομικά ανενεργό πληθυσμό. Η επιβράδυνση του ρυθμού αύξησης του προσδόκιμου επιβίωσης την προηγούμενη δεκαετία για παράδειγμα, συγκριτικά με τις χώρες του ΟΟΣΑ, αποδίδεται στην οικονομική κρίση. Την περίοδο 2009-2015, δείκτες όπως ο κίνδυνος φτώχειας, η οικονομική ανισότητα και η υλική στέρηση επιδεινώθηκαν ραγδαία. Ο πληθυσμός που βρισκόταν σε κίνδυνο φτώχειας ή κοινωνικό αποκλεισμό τη συγκεκριμένη περίοδο αυξήθηκε κατά 822 χιλ. (+27%). Η βελτίωση που σταθερά καταγράφεται από το 2015 και μετά κινδυνεύει να ανακοπεί. Η επιστροφή του πληθωρισμού και η απειλή του στασιμοπληθωρισμού (της πιο δύσκολης οικονομικής εξίσωσης σύμφωνα με τους ειδικούς) διαβρώνουν εισοδήματα και αναπαράγουν ανισότητες. Το κοινωνικό ζήτημα επιστρέφει. Ο Μακρόν το υποβάθμισε κι έχασε την απόλυτη κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Τα πληβειακά στρώματα των πόλεων επέλεξαν Μελανσόν. Είναι γεγονός ότι η προεκλογική περίοδος δεν προσφέρεται για μια σε βάθος συζήτηση για τους στόχους, τα εργαλεία άσκησης εφαρμοσμένης κοινωνικής πολιτικής και τις πηγές χρηματοδότησης. Ακόμα και η κατανομή των φορολογικών βαρών όταν δε χαρακτηρίζεται από κοινωνική διάσταση βαθαίνει τις ανισότητες. Συχνά όμως ο δίκαιος επιμερισμός θυσιάζεται στη λογική της εισπραξιμότητας (ειδικοί φόροι κατανάλωσης, ΕΝΦΙΑ κτλ). Όσοι δεν αντιλαμβάνονται τη σημασία μιας τέτοιας συζήτησης γοητευμένοι από την ελιτίστικη αυταρέσκεια του εγχώριου μακρονισμού, κι εδώ το ζήτημα είναι κυρίως ιδεολογικό, δεν κατανοούν ότι η αντιμετώπιση των ανισοτήτων και της φτώχειας είναι συντελεστής βιώσιμης ανάπτυξης.