Με αφορμή τις πλημμύρες. Γιατί πνιγόμαστε;

Τις τελευταίες ημέρες μεγάλο μέρος της χώρας, μεταξύ αυτών και η πολύπαθη Ηλεία, επλήγει από έντονα καιρικά φαινόμενα. Δεν είναι πρώτη φορά που αντιμετωπίζουμε εξάρσεις της φύσης λόγω ανεξέλεγκτων ανθρωπογενών παρεμβάσεων στην εύθραυστη πλέον κλιματική ισορροπία. 

Δεν είναι πρωτόγνωρα συμβάντα αλλά με κάποια περιοδικότητα.  Επαναλήψημα γεγονότα δηλαδή, που έπρεπε να κινητοποιήσουν την πολιτεία και τους υπεύθυνους φορείς σε προηγούμενο χρόνο.   

Οι ειδικοί έχουν κρούσει τον κώδωνα του κινδύνου επανειλημμένως και ζητούν επιτακτικά την προετοιμασία για την , κατά το δυνατόν, θωράκιση των περιοχών που κινδυνεύουν περισσότερο.

Καμένες περιοχές, χαμηλές υψομετρικά ζώνες (περιοχές), μπαζωμένα δίκτυα απορροής, άναρχος αστικός ιστός, εκτροπές φυσικής ροής όμβριων υδάτων, ατελή δημόσια έργα κ.ά , συνθέτουν ένα περιβάλλον με  εύκολη προβλεψιμότητα για το τι μπορεί να επακολουθήσει, με συνέπειες πολλές φορές ανυπολόγιστες.

Δεν εικάζω ότι είναι εφικτός ο ακριβής προσδιορισμός του χρόνου εκδήλωσης ενός ακραίου φυσικού φαινομένου, αν και αυτό ελέγχεται ως προς την βασιμότητά του, αλλά αναφέρομαι στην γνώση των συνεπειών, που από μόνη της έπρεπε να οδηγεί στις έγκαιρες παρεμβάσεις περιορισμού των αποτελεσμάτων.

Τι γίνεται όμως μέχρι σήμερα;

Ενεργοποίηση ενός απαρχαιωμένου μηχανισμού, στην καλύτερη περίπτωση κατά την εξέλιξη του φαινομένου ή κατόπιν της ολοκλήρωσης των καταστροφών. Ακολουθούμε δηλαδή τα γεγονότα, χρόνια τώρα, μεταφέροντας ως συνήθως ευθύνες κάπου αλλού.

Από μόνο του αυτό, δείχνει θεσμική ανωριμότητα, συνθήκη αδικαιολόγητη για τον γράφοντα, και αδιαφορία ή ανικανότητα του κράτους εν έτει 2021.

Αν θέλαμε να εξετάσουμε την καθ΄ ύλην αρμοδιότητα, για την αναγκαία προετοιμασία που αναφέρθηκε, θα πέφταμε σε περιδίνηση και ζάλη.