Εβίτα Κεραμιδά: Ο χορός γράφει στη γη αυτό που θέλει να πει η ψυχή μας

Το μπαλέτο, έκρυβε πάντα μια μαγεία μέσα από τις κινήσεις του... Μια ηρεμία, μια γαλήνη. Παρακολουθώντας το όποτε χρειάστηκε, διέκρινα πάντα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Δεν ήταν απλά ένας χορός, αλλά μια τελετουργία. Το περασμένο καλοκαίρι λάτρεις και μη του μπαλέτου θαύμασαν στο θέατρο Ολυμπία στο Φλόκα τη «Λίμνη των Κύκνων» από το Russian Ballet Theater. Εκεί συμμετείχε και η σχολή της Εβίτας Κεραμιδά, όπου τα παιδιά που βρέθηκαν στη σκηνή δίπλα σε έμπειρους και καταξιωμένους χορευτές σε μια τόσο δύσκολη παράσταση, έζησαν το όνειρό τους. Και μαζί τους και η δασκάλα τους, που σήμερα μας μιλά για την πορεία της στο χώρο…

Συνέντευξη στο Γιάννη Σπυρούνη

Ποια είναι η αφορμή που το μπαλέτο μπήκε στη ζωή σου; Πότε συνέβη αυτό;

Ο  χορός μπήκε στη ζωή μου σε ηλικία 3 ετών. Είχα την τύχη να έχω δύο γονείς που εκτιμούσαν και αγαπούσαν τις τέχνες και γνωρίζοντας τα οφέλη του μπαλέτου, μου έδωσαν την ευκαιρία να το γνωρίσω και να το αγαπήσω κι εγώ.

Από την ηλικία των τριών μέχρι την εφηβεία, οι εμπειρίες στο χώρο είναι πολλές. Πως αποφασίζεις να πορευτείς με το μπαλέτο για μια ζωή, πλέον και επαγγελματικά;

Δεν θυμάμαι να υπήρξε κάποια στιγμή που πήρα αυτή την απόφαση. Νομίζω ότι μέσα μου το ήξερα πάντα. Από τη στιγμή που ξεκίνησα το μπαλέτο. Ήμουν ένα αρκετά ντροπαλό παιδί κι αυτό συνεχίστηκε και στην εφηβεία μου. Οι στιγμές που ένιωθα πως πραγματικά απελευθερώνομαι, που μπορούσα να εκφράσω όλα αυτά που δεν μπορούσα να πω, ήταν όταν χόρευα. Ήταν λοιπόν μονόδρομος για μένα. Δεν φαντάστηκα ποτέ τον εαυτό μου να κάνει κάτι άλλο και δεν μετάνιωσα ποτέ γι’ αυτό.

Η διαδρομή αυτή η επαγγελματική, έχει στάσεις και έναν τελικό προορισμό. Πως από την Αθήνα φτάνεις στον Πύργο;

Έχοντας πάρει πλέον το πτυχίο καθηγήτριας χορού, μετά από τριετή φοίτηση στην ανώτερη επαγγελματική σχολή της Νίκης Κονταξάκη και έχοντας διδάξει σε σχολές, νηπιαγωγεία και σχολεία στην Αθήνα, ένιωσα έτοιμη να κάνω το όνειρο μου πραγματικότητα και να ανοίξω τη δική μου σχολή. Ο λόγος που αυτό συνέβη στον Πύργο ήταν ο σύζυγος μου, Μάριος Διαμαντόπουλος, ο οποίος έχει καταγωγή από εδώ. Μαζί πήραμε την απόφαση να μετακομίσουμε και να ζήσουμε τη ζωή μας στην επαρχία.

Παράλληλα με τις επαγγελματικές υποχρεώσεις υπάρχουν και οι καλλιτεχνικές. Και ο ρόλος διπλός, ως δασκάλα και ως χορεύτρια. Μίλησε μας λίγο για αυτό...

Η διδασκαλία είχε, έχει και θα έχει την πρώτη θέση στην καρδιά μου. Θυμάμαι ότι ακόμα και ως έφηβη είχα όνειρο να διδάξω. Γι’ αυτό και τελικά επικράτησε ο ρόλος της καθηγήτριας και όχι της χορεύτριας. Η διδασκαλία του μπαλέτου είναι πολύπλοκη. Μαθαίνουμε στα παιδιά την τεχνική και κυρίως μεταδίδουμε την αγάπη μας γι’ αυτό. Ειδικά το δεύτερο είναι πάντα ένα στοίχημα για μένα που με συναρπάζει.

Σταματά ποτέ μια δασκάλα - χορογράφος να μαθαίνει; Συνεχίζεις να «εκπαιδεύεσαι» στο χώρο σου;

Φυσικά και ως δασκάλα δεν σταματώ ποτέ να μαθαίνω. Δεν εφησυχάζομαι σε όσα έχω μάθει και προσπαθώ μέσα από σεμινάρια και διάβασμα να ενημερώνομαι. Κυρίως όμως, πιστεύω πως ένας δάσκαλος πρέπει να μαθαίνει μέσα από τους μαθητές του. Να ακούει, να καταλαβαίνει και να διαισθάνεται τον τρόπο που πρέπει να μεταδώσει το μάθημα του σε κάθε έναν ξεχωριστά και σε όλους σαν ομάδα. Τότε θα μπορεί να λέγεται καλός δάσκαλος.

Τα πρότυπα σου ποια είναι;

Θα μπορούσα να σας αναφέρω ονόματα μεγάλων και καταξιωμένων χορευτών... Όμως το δικό μου πρότυπο είναι οι άνθρωποι που με εμπνέουν με την παρουσία τους, τα λόγια και την στάση ζωής τους. Και προσπαθώ κι εγώ καθημερινά να γίνω ένας τέτοιος άνθρωπος για τους μαθητές μου.

Η σχέση χορευτή – δασκάλου πως είναι; Πόσο δένεσαι σήμερα με τους μαθητές και τις μαθήτριές σου;

Η σχέση μου με τις μαθήτριές μου πιστεύω ότι είναι μια σχέση αγάπης, εκτίμησης και σεβασμού. Όταν ο δάσκαλος δίνει τα πάντα στον μαθητή και είναι αληθινός, εισπράττει πολλή αγάπη. Οι μικρές μου μαθήτριες μου φέρνουν ζωγραφιές και κατασκευές, που μπορεί πολλές φορές να έχουν ξοδέψει ώρες για να φτιάξουν «για την κυρία», όπως μου λένε οι μητέρες τους.
Με τις μεγάλες έχω αναπτύξει μια πολύ ιδιαίτερη και ζεστή σχέση. Πολλές από αυτές τις έχω μαθήτριες από τον καιρό που ήταν νήπια. Τις αγαπώ όλες πολύ.

Το καλοκαίρι που πέρασε μαθητές και μαθήτριές σου χόρεψαν δίπλα σε πολύ έμπειρους χορευτές του Russian Ballet Theater στη «Λίμνη των Κύκνων» στην Ολυμπία. Τι σημαίνει μια τέτοια εμπειρία για ένα νέο χορευτή;

Η εμπειρία δίπλα στους χορευτές του Russian Ballet Theater ήταν πραγματικά μαγική! Τα παιδιά που επελέγησαν γι’ αυτό, έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό και πιστέψτε με, δεν ήταν καθόλου εύκολο. Δούλεψαν πολύ σκληρά αλλά άξιζε τον κόπο. Είδαν κορυφαίες μπαλαρίνες και χορευτές να χορεύουν δίπλα τους, άγγιξαν τα κοστούμια τους, χόρεψαν μπροστά σε 2.500 θεατές... Απ’ ότι μου είπαν μετά «έζησαν ένα όνειρο» και μαζί τους κι εγώ.

Τι συνιστάς στον κόσμο; Να χορεύει για να χαλαρώνει, να απελευθερώνεται, να εκτονώνεται;

Συνιστώ στον κόσμο ΝΑ ΧΟΡΕΥΕΙ. Ο χορός εκτός από το σώμα γιατρεύει και την ψυχή μας, σε όποια κατάσταση κι αν βρισκόμαστε. Με έναν μαγικό τρόπο μπορεί να μας χαλαρώνει, να μας απελευθερώνει ή να μας εκτονώνει, αναλόγως τι έχουμε ανάγκη τη δεδομένη στιγμή. Γιατί τελικά: «Ο χορός γράφει στη γη αυτό που θέλει να πει η ψυχή μας».