Μάνια Διαμαντοπούλου: Η Σιφνιά που αγάπησε τον Πύργο

Τους ανθρώπους που μαγειρεύουν τους λατρεύω. Έχουν τη δυνατότητα να δημιουργούν και να ελέγχουν μια από τις σημαντικές αισθήσεις, μας τη γεύση… Επίσης παραδέχομαι τους ανθρώπους που αποδέχονται τα λάθη τους, τα αγαπούν και καταφέρνουν να τα χρησιμοποιούν ως βάση για να προχωρήσουν στη ζωή τους και να μεγαλουργήσουν. Έτσι είναι και η Μάνια της “Οδού Ονείρων”. Η Μάνια Διαμαντοπούλου, δεν είχε σχέση με τον Πύργο. Όμως στην αναζήτηση νέων ονείρων ο Πύργος βρέθηκε στο δρόμο της. Και γίναμε και εμείς έτσι μέρος των αναζητήσεών της, νέων γεύσεων και συνδυασμών που ερεθίζουν τον ουρανίσκο μας και εξάπτουν τις αισθήσεις μας… Για να φτάσει εδώ προηγήθηκε η όμορφη περίοδος της Σίφνου. Εκεί που “ανδρώθηκε” στο χώρο της εστίασης, αναγνωρίστηκε και έγινε αφιέρωμα στο ιταλικό Dove, στο Κυριακάτικο Βήμα, στο Αθηνόραμα, στο Ευ Ζην, σε εκπομπές όπως το “Νηστικό Αρκούδι” και οι “Νηστικοί Πράκτορες”, ενώ γράφτηκαν άρθρα για εκείνη, όπως από τον Ηλία Μαμαλάκη. Η φήμη της και η ικανότητά της στην μαγειρική, την ταξίδεψε και στο εξωτερικό, όταν πελάτισσά της, την κάλεσε να μαγειρέψει στο Ισραήλ…

Συνέντευξη στο Γιάννη Σπυρούνη

Πως ξεκινά η ιστορία της Μάνιας;
Γεννήθηκα στην Αθήνα με μισή καταγωγή από τη Σίφνο. Η μια γιαγιά μου ήταν Γαλλίδα που είχε αγαπήσει το νησί και αν θες, διατήρησε και την επαφή μας μαζί του. Μεγαλώνοντας επηρεάστηκα από τη γαλλική κουλτούρα λόγω της γιαγιάς και της αμερικάνικης λόγω σχολείου. Μετά τις σπουδές στο γυμνάσιο Pierce, έφυγα για σπουδές στη Γαλλία στο Πανεπιστήμιο της Γκρενόμπλ. Εκεί έμεινα ένα χρόνο παρακολουθώντας τα μαθήματα στην ιστορία της τέχνης και το γαλλικό πολιτισμό, αντί των πολιτικών επιστημών που ήταν ο αρχικός σκοπός μου. Όμως η περιοχή δεν έχει τίποτα από τη ζωή του Παρισίου, ούτε της Αθήνας και αποφασίζω να επιστρέψω πίσω στην Ελλάδα για να συνεχίσω τις σπουδές μου στο Deree. Παράλληλα εργάζομαι τότε και στο κοσμηματοπωλείο του Κώστα Καίσαρη, καθώς μου αρέσει πολύ να δουλεύω, με γεμίζει…

Η μαγειρική δεν φαίνεται κάπου μέσα στη ζωή σου όμως;
Μέχρι τότε δεν είχα ερεθίσματα στην μαγειρική. Ούτε στην προετοιμασία, ούτε στην δημιουργία του φαγητού. Μου άρεσε πολύ να τρώω έξω, έτσι γνώριζα τα περισσότερα εστιατόρια. Στα 23 μου όμως γίνομαι μαμά για πρώτη φορά και μετά από τρία χρόνια έρχεται στη ζωή και το δεύτερο παιδί μου. Για τα επόμενα 15 χρόνια αποφασίζω να αφοσιωθώ στο μεγάλωμα των παιδιών, εγκαταλείποντας τα όποια όνειρα για καριέρα.
Ως μητέρα άρχισα να μαγειρεύω, όλο και καλύτερα, καθώς οι ανάγκες της οικογένειας απαιτούσαν κάτι τέτοιο. Δεν σου κρύβω πως “έφαγα τα μούτρα μου” πολλές φορές για να καταφέρω αυτό που ήθελα. Άλλωστε ήταν εποχές που δεν έβλεπες συνταγές στην τηλεόραση, ούτε είχε αναπτυχθεί τόσο το Lifestyle της μαγειρικής. Αργότερα πήρα και το κρατικό πτυχίο μαγειρικής.

Το κεφάλαιο “Οδός Ονείρων” πότε ανοίγει;
Το 1998 με έναν φίλο που πήγαμε μαζί στη Σίφνο, είδε το νησί και το αγάπησε. Αποφασίσαμε να δημιουργήσουμε εκεί ένα εστιατόριο οι δύο μας, την “Οδό Ονείρων”. Είχε πλάκα γιατί δεν ξέραμε πολλά από τα επαγγελματικά μυστικά. Τότε ήμασταν μάλλον άσχετοι. Αγοράσαμε ένα παλιό σπίτι, στον Αρτεμώνα σε ένα σημείο που δύσκολα έβρισκες. Φτιάξαμε έναν εκπληκτικό χώρο, το φαγητό ήταν πολύ καλό και σπιτικό, αλλά τα υπόλοιπα τα μάθαμε με το σκληρό τρόπο μέσα στη δουλειά. Θυμάμαι την τέταρτη ημέρα που είχαμε ανοίξει το εστιατόριο, ήρθε για φαγητό ο Σημίτης. Η κατάσταση ήταν δύσκολα διαχειρίσιμη εκείνη την ημέρα… Ωστόσο ήταν μάθημα για τη συνέχεια. Το εστιατόριο διατηρήθηκε για τέσσερα χρόνια με μεγάλη επιτυχία στο νησί.

Και μετά ξεκινά η “χρυσή δεκαετία”;
Η συνεργασία αυτή έληξε μετά την περίοδο αυτή και τότε ναι άνοιξε ένα νέο κεφάλαιο. Συνεργάστηκα με τον εφοπλιστή Γιώργο Βέρνικο που τότε ασχολείτο με την Greenpeace.
Διέθετε ένα εξαιρετικό ακίνητο στο κέντρο της Απολλωνίας στη Σίφνο. Εκεί μπήκα με τον εξοπλισμό μου και “απογειώθηκα”. Φτάσαμε να είμαστε το καλύτερο εστιατόριο στο νησί. Και εκεί έμαθα πάρα πολλά μέσα από τα λάθη που έκανα στην αρχή. Τα λάθη είναι κρυμμένες ευκαιρίες. Από τα λάθη θα μάθεις, θα κερδίσεις πάρα πολλά και θα προχωρήσεις παρά πέρα. Αυτή η όμορφη περίοδος ξεκίνησε το 2002 και ολοκληρώθηκε το 2010.

Ο Πύργος πως μπαίνει στη ζωή σου;
Το 2006 κάνω ένα ακόμα εστιατόριο στην Αθήνα παράλληλα με τη Σίφνο. Επένδυσα μαζί με την κόρη μου σε αυτό. Όμως δεν πήγε καλά επιχειρηματικά και δεν συνεχίσαμε. Τα δύο τελευταία χρόνια στη Σίφνο, έχω σερβιτόρο ένα παλικάρι από την Ηλεία το Χρήστο, γνώστη του χώρου. Εκείνος μου λέει τότε, “έλα στον Πύργο, να δεις τι ωραία που είναι”. Μετά το κλείσιμο του μαγαζιού στην Αθήνα και την αποχώρηση μετά από 12 χρόνια στη Σίφνο, πήρα την απόφαση να βρεθώ στον Πύργο. Ήθελα κάτι νέο… Όταν ήρθα δεν ήξερα ούτε έναν άνθρωπο, εκτός από το Χρήστο. Έτσι συνεργάζομαι μαζί του στο δικό του μαγαζί. Με μια μαγείρισσα συνεργάστηκα για λίγο στην πρώτη “Οδό Ονείρων” στην οδό 28ης Οκτωβρίου. Μετά από έξι μήνες, τολμάω να κάνω μια δική μου κίνηση, μεταφέροντας την “Οδό Ονείρων” στο Καταράχι. Εκεί έμεινα πέντε χρόνια δίνοντας τον καλύτερο εαυτό μου και προσφέροντας νέες γεύσεις. Το επόμενο βήμα είναι αυτό που ζούμε εδώ στην οδό Μεγ. Αλεξάνδρου, σε μια νέα συνεργασία, όμως πάντα με την “Οδό Ονείρων”.

Τι σε γοητεύει σε αυτή την πόλη πέρα από το να μαγειρεύεις;
Πάντα στη ζωή μου δεν μπορούσα να σκεφτώ την έννοια της κατοικίας μέσα στο στενό πλαίσιο ενός διαμερίσματος. Ήθελα την επαφή με τη φύση με το περιβάλλον. Στην Αθήνα είχα αυτή την τύχη και το ίδιο φυσικά στη Σίφνο. Στον Πύργο μου άρεσε από την αρχή πέρα από την επαφή αυτή, το γεγονός ότι μέσα σε πέντε λεπτά έχεις τη δυνατότητα να βρίσκεσαι όπου θες. Πολύ γρήγορα θα βρεθείς στη θάλασσα ή στο βουνό. Είναι πολύ όμορφό αυτό. Έχεις έτσι την απόλυτη έννοια της ελευθερίας.

Σε ευχαριστώ πολύ για τα όσα μοιράστηκες μαζί μου...