Δυτική Ελλάδα: Μια επένδυση χαμένη για εννιά μήνες στα γρανάζια της γραφειοκρατίας, μεταξύ Πύργου και Πάτρας

Στην εποχή των νέων τεχνολογιών, μερικά δευτερόλεπτα ή έστω λίγα λεπτά της ώρας. Αλλά ας δεχθούμε ότι οι υπηρεσίες ακολουθούν την παραδοσιακή μέθοδο του ταχυδρομείου.

Η απόσταση μεταξύ των δύο πόλεων είναι 97,1 χιλιόμετρα. Στην περίπτωση όμως της αποστολής των εγγράφων για την επέκταση που προσπαθεί εδώ και επτά χρόνια να κάνει στο κατάστημά της στον Πύργο η εταιρεία Μετρό ΑΕΒΕ η διαδικασία διήρκεσε εννέα ολόκληρους μήνες, από τον Φεβρουάριο ώς τον Νοέμβριο του 2012. Και δυστυχώς μέσα σε αυτά τα επτά χρόνια που διαρκεί η περιπέτεια της Μετρό ΑΕΒΕ με τις δημόσιες υπηρεσίες, το παραπάνω δεν είναι το μοναδικό τραγελαφικό συμβάν, γράφει στην Καθημερινή η Δήμητρα Μανιφάβα.

«Είμαστε μια ελληνική εταιρεία και προσπαθούμε με ίδια κεφάλαια να επενδύσουμε στην ανάπτυξη της επιχείρησης, εξασφαλίζοντας το μέλλον το δικό μας και των εργαζομένων μας. Δυστυχώς στην προσπάθειά μας αυτή δεν αισθανόμαστε πάντα αρωγό το κράτος και τις υπηρεσίες του», δηλώνει ο διευθύνων σύμβουλος της «Μετρό», Αριστοτέλης Παντελιάδης, με αφορμή τα όσα αντιμετωπίζει εδώ και επτά χρόνια.

Το 2006 η «Μετρό» αποφάσισε να επεκτείνει το κατάστημα cash & carry που έχει από το 1998 στο δημοτικό διαμέρισμα Πρασίνου του πρώην Δήμου Ιαρδάνου (πλέον ανήκει στον Δήμο Πύργου Ηλείας). Σε οικόπεδο 23 στρεμμάτων όπου βρίσκεται κατάστημα 2.000 τ.μ. επιθυμούσε να κάνει προσθήκη άλλων 1.000 τ.μ. Μιας και πρόκειται για περιοχή εκτός σχεδίου, η εταιρεία έλαβε την απαιτούμενη άδεια κατά παρέκκλιση, ενώ εγκρίθηκαν και οι περιβαλλοντικοί όροι.

Απευθύνθηκε, λοιπόν, στην Πολεοδομία Πύργου, προκειμένου να λάβει την απαραίτητη άδεια δόμησης και από τότε ξεκίνησε ο Γολγοθάς που διαρκεί επτά χρόνια. Η Πολεοδομία, σύμφωνα με όσα καταγγέλλει στην Καθημερινή η «Μετρό», είχε ενστάσεις σχετικά με τον όγκο του κτιρίου. Η εταιρεία προέβη στις απαιτούμενες ενέργειες, αλλά η πολεοδομία απάντησε αρνητικά. Το χειρότερο είναι ότι δεν απάντησε αρνητικά μέσα σε ένα εύλογο χρονικό διάστημα, αλλά ύστερα από περίπου ενάμιση χρόνο.

Το ίδιο συνέβη και με κάποιες κατασκευές που κρίθηκαν αυθαίρετες. Σύμφωνα πάντα με τους ισχυρισμούς της «Μετρό», έγινε η τακτοποίηση που προβλέπει ο νόμος, αλλά η διαδικασία χρειάστηκε ενάμιση χρόνο. Αν και η εταιρεία από το 1998 εντός του ιδιόκτητου οικοπέδου της είχε δημιουργήσει ένα αυλάκι για την αποστράγγιση υδάτων, η Πολοεδομία το θεωρούσε δημόσιο και χρειάστηκαν να περάσουν πέντε μήνες για να αποδεχθεί τις βεβαιώσεις της αρμόδιας Διεύθυνσης Εγγείων Βελτιώσεων.

Καθοριστικό ρόλο στην περιπέτεια της «Μετρό» έχουν διαδραματίσει και οι αλλαγές στη διάρθρωση της αυτοδιοίκησης, καθώς η μεταφορά των αρμοδιοτήτων στις νέες δομές δεν έχει γίνει ομαλά. Η εταιρεία πρέπει να λάβει νέα άδεια παρέκκλισης και η αρμοδιότητα που προ «Καλλικράτη» ανήκε στη νομαρχία, τώρα έχει μεταφερθεί στην αποκεντρωμένη διοίκηση Πελοποννήσου, Δυτικής Ελλάδας και Ιονίου, που βρίσκεται στην Πάτρα.

Η τελευταία ζητούσε έγγραφα του φακέλου τα οποία είχαν... χαθεί. Η εταιρεία τα προσκόμιζε, αλλά η υπηρεσία δεν τα δεχόταν, διότι θα πρέπει να της αποσταλούν από την Πολεοδομία. Και έτσι πέρασαν εννέα μήνες. Τώρα η επιχείρηση αναμένει την άδεια παρέκκλισης, αλλά στο μεταξύ έληξε η έγκριση περιβαλλοντικών όρων, καθώς εντός της πενταετίας που αυτοί ισχύουν δεν πραγματοποιήθηκε η επέκταση για την οποία δόθηκαν.

Το ποια θα είναι η εξέλιξη και πόσα χρόνια θα αναμένει ακόμη η εταιρεία είναι άγνωστο. Το σίγουρο είναι ότι φαινόμενα σαν τα παραπάνω δεν θα εκλείψουν όσο υπάρχουν «γκρίζες περιοχές» στους νόμους που επιτρέπουν τα «παράθυρα» και ενισχύουν τη διαφθορά στη δημόσια διοίκηση, όσο υφίσταται η συνήθεια του «γρηγορόσημου», όσο απουσιάζει η οργάνωση που έχει ως αποτέλεσμα να χάνονται έγγραφα όταν ο φάκελος αλλάζει χέρια και όσο μεγάλο μέρος των υπαλλήλων διακατέχεται από ευθυνοφοβία, ακριβώς διότι συντρέχουν όλα τα προηγούμενα.