Ο Μάκης Παρασκευόπουλος για τις περικοπές στους δήμους

της χώρας, για τη δημοσιονομική προσαρμογή. Κατά την τελευταία τριετία, οι πόροι της τοπικής αυτοδιοίκησης, έχουν μειωθεί κατά 60%.

Χαρακτηριστικά αξίζει να αναφερθεί ότι η τακτική κρατική επιχορήγηση για το μήνα Δεκέμβριο του 2011, ήταν 550.000€, ενώ η αντίστοιχη του Ιουλίου 2012, μόλις 417.000€.
Η μείωση μεταξύ Ιουνίου και Ιουλίου στο καθαρό ποσό είναι 190.000€. Ήδη με τις τελευταίες περικοπές του Ιουλίου, παρουσιάζεται στο Δήμο Πύργου περαιτέρω μείωση κατά 29%.

Εάν λοιπόν συνεχιστεί αυτό, σημαίνει απλά, ότι αδυνατούν οι δήμοι να λειτουργήσουν. Και αυτό δεν είναι υπερβολή. Δεν μιλάμε πλέον για μια απλή μείωση, αλλά για το ότι  δεν καλύπτονται σε καμία περίπτωση, οι ανελαστικές ανάγκες του δήμου για τη λειτουργία του. Στο Δήμο Πύργου μισθοδοσία με τα ασφαλιστικά ταμεία, είναι 530.000,00€ το μήνα. Άρα όταν παίρνουμε 417.000,00€, δεν φτάνει για καμία άλλη δαπάνη, ούτε καν για τη μισθοδοσία. Αυτό είναι γεγονός. Δεν μπορεί να αμφισβητηθεί από πουθενά. Και εδώ που φτάσαμε έχει ιδιαίτερη σημασία, ως αιρετοί εκπρόσωποι του λαού,  ως δημοτικό συμβούλιο να κατανοήσουμε την κατάσταση στην πραγματική της διάσταση και να πάρουμε αποφάσεις.
Υπάρχουν δύο δρόμοι, για να αναζητήσει κανείς διέξοδο, ή για να αναζητήσει κανείς απάντηση στο τι κάνουμε.

Η μία είναι ότι υπάρχουν κάπου λεφτά και επομένως εμείς διεκδικούμε δυναμικά αυτό το οποίο μας περικόπτουν. Κλείνουμε τα δημαρχεία, κλείνουμε τους δρόμους, επαναστατούμε με άλλα λόγια, κατά της κεντρικής κυβέρνησης. Ο άλλος δρόμος είναι πραγματικά να γνωρίζουμε, εάν λεφτά δεν υπάρχουν. Εάν δηλαδή η χώρα είναι σε κατάσταση λίγο πριν την πτώχευση και επομένως δεν υπάρχει ταμείο από το οποίο να διεκδικήσουμε αυτά τα οποία περικόπτονται. Έχει πολύ μεγάλη σημασία να ξέρουμε ποια είναι η πραγματικότητα. Απ’ ό,τι φαίνεται η πραγματικότητα είναι ότι χρήματα δεν υπάρχουν.

Είναι προφανές ότι εάν η δόση που περιμένουμε το Σεπτέμβριο δεν δοθεί, πλέον σταματούν και οι πληρωμές σε όλα τα πεδία του κράτους, αυτό είναι απόλυτα σίγουρο, επομένως έχει πια σημασία να καταλάβουμε, ότι η χώρα και η τοπική αυτοδιοίκηση, βρίσκονται σε μια τελείως καινούργια φάση της ιστορίας τους.

Τι σημαίνει αυτό; Θα πρέπει πρώτα απ’ όλα να σκεφτούμε ένα πράγμα, ότι  και οι δήμοι είναι φορείς δημόσιας κρατικής εξουσίας. Περιορισμένης μεν, αλλά φορείς κρατικής εξουσίας. Άρα λοιπόν επιβάλλεται η συμπεριφορά μας και οι αντιδράσεις μας, να συνάδουν με το φορέα κρατικής εξουσίας. Το δεύτερο θέμα που πρέπει να δούμε είναι ότι αυτό που πλέον μπαίνει επιτακτικά στο πολιτικό πεδίο της χώρας μας, είναι οι σχέσεις τοπικής αυτοδιοίκησης και κράτους.

Ζούμε μια εποχή όπου πανηγυρικά το κράτος όπως το ξέραμε, το πολιτικό σύστημα όπως το ξέραμε, απέτυχαν. Πτώχευσαν. Αυτή η διαπίστωση, μας αναγκάζει να σταθούμε μπροστά στις ευθύνες μας και να διεκδικήσουμε το ρόλο της τοπικής αυτοδιοίκησης, ως ρόλο κράτους. Αυτά που κάποτε λέγαμε σε θεωρητικό επίπεδο, η ίδια η ζωή μας αναγκάζει, να τα δούμε στην πράξη.

Δήμοι, τοπικές κυβερνήσεις, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, με καθήκοντα και υποχρεώσεις ως προς την συλλογή των φόρων και των τελών, με καθήκοντα και υποχρεώσεις ως προς την υποχρέωση περιστολής των δαπανών και σε κάθε περίπτωση σε αυτή τη δύσκολη περίοδο που περνάει η χώρα και από εκεί και πέρα στη συνέχεια για πάντα, δήμοι ικανοί να διαχειριστούν σε οποιεσδήποτε συνθήκες τις τύχες των κοινωνιών τους. Αυτό είναι το ζήτημα που αντιμετωπίζουμε σήμερα.

Είναι ένα ζήτημα ζωτικού χώρου, εξουσίας ανάμεσα στην τοπική αυτοδιοίκηση και το κράτος. Δεν είναι το πρόβλημα μόνο οι περικοπές ή οι χρηματοδοτήσεις, διότι εαν χρήματα δεν υπάρχουν και προφανώς δεν θα υπάρχουν καθόλου, αν δεν δοθούν από την Ευρωπαϊκή Ένωση και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, τότε το θέμα είναι πώς η φτωχή μας χώρα και οι φτωχοί δήμοι, θα μπορούν να οργανώσουν τις κοινωνίες τους, για να επιβιώσουν σ’ αυτές τις περιόδους και στη συνέχεια να αρχίσουν τον ανηφορικό δρόμο της ανάπτυξης.
    
Αυτή είναι η νέα πραγματικότητα που διαμορφώνεται. Δεν είναι μόνο να διεκδικήσουμε, που βεβαίως έχουμε υποχρέωση να διεκδικήσουμε, ώστε απ’ ότι υπάρχει να πάρουμε αυτό που θα μπορέσουμε, διότι είναι προφανές ότι για το κεντρικό κράτος, αυτό το κράτος που έχει αποτύχει τα τελευταία σαράντα χρόνια, για να μην πω τα τελευταία διακόσια χρόνια, από τότε που έγινε ανεξάρτητο κράτος η Ελλάδα, το κράτος αποτυχαίνει. Είναι επομένως η ώρα να μπορέσουμε οι δήμοι, να πάρουμε το μερίδιο που μας αναλογεί, ως προς την εξουσία, για να μπορέσουμε να διαχειριστούμε τις τύχες μας.

Τις τύχες των κοινωνιών μας. Τα χρήματα 200 ή 300 χιλιάδες παραπάνω, εάν δεν υπάρχουν, σημαίνει ότι τα διεκδικούμε απ’ εκεί όπου δεν μπορούμε να τα πάρουμε. Μπορεί όμως, επειδή το κράτος μας θεωρεί τον πιο αδύναμο κρίκο της εξουσίας, πράγματι να βρίσκει εύκολο δρόμο, στο να ξεκινά τις δραστικές περικοπές από εδώ. Εκεί βεβαίως θα είμαστε στο δρόμο, εκεί βεβαίως θα συγκρουστούμε, για να μπορέσουμε να βάλουμε επιτέλους μυαλό, σ’ αυτό το ανίκανο και αναποτελεσματικό κράτος.

Όμως οι συνθήκες οι σημερινές, μας επιβάλουν να δούμε πολύ πιο μπροστά. Να δούμε στο μέλλον. Αυτό το μοντέλο κρατικής εξουσίας απέτυχε. Αναζητούμε λοιπόν ένα νέο μοντέλο, όπως ισχύει σε όλο τον πολιτισμένο κόσμο και κυρίως στην πολιτισμένη Ευρώπη, όπου οι δήμοι, είναι μικρές κυβερνήσεις, έχουν την ευθύνη όλων των κρατικών φορέων εξουσίας της περιοχής τους, όχι μόνον το οικονομικό, αλλά και όλων των άλλων.  Και εκεί θα δούμε αν μπορούν οι δήμοι να γίνουν αποτελεσματικοί ή όχι.

Η αστυνομία, η πυροσβεστική, η υγεία, η εκπαίδευση, είναι τομείς που πρέπει να περάσουν στους δήμους. Όταν λέμε ότι θέλουμε δήμους τοπικές κυβερνήσεις, αυτό εννοούμε και ταυτόχρονα οι οικονομικοί πόροι να περάσουν στους δήμους, ώστε επιτέλους να ξέρουμε τι μας αναλογεί, να διεκδικούμε να το εισπράττουμε. Και βέβαια, εδώ, μπαίνει ένα πολύ μεγάλο θέμα που έχει να κάνει με εμάς τους ίδιους. Μην ξεχνάμε ότι υπήρξαμε, ως μέρος του πολιτικού συστήματος.

Οι δήμοι και η τοπική αυτοδιοίκηση τις δεκαετίες που πέρασαν, ως μέρος του πολιτικού συστήματος υπήρξαν. Και αν υπήρχε διαφθορά στο κράτος, υπήρχε διαφθορά και στους δήμους. Βεβαίως όχι στο βαθμό που τα τελευταία χρόνια οι κυβερνήσεις προσπαθούν να αποδώσουν για να διώξουν τις ευθύνες από πάνω τους, αλλά σίγουρα όλη η παθογένεια του συστήματος συναντάται και στους δήμους.

Για παράδειγμα, το θέμα της είσπραξης των εσόδων μας, το θέμα της οργάνωσης των υπηρεσιών μας. Υπάρχουν παθογένειες που τώρα στη δύσκολη κατάσταση, πρέπει να αντιμετωπίσουμε. Πρέπει να λειτουργήσουμε ως νοικοκύρηδες, ως φτωχοί νοικοκύρηδες, για να μπορέσουμε να περάσουμε τη δύσκολη αυτή καμπή, να ζήσουμε με τα λίγα, με όσα μπορέσουμε με τις διεκδικήσεις μας να  πάρουμε, για να μπορέσουμε να βάλουμε τις βάσεις για την ανάπτυξη.

Μέσα απ’ αυτές τις σκέψεις, που δεν είναι μόνο δικές μου, είναι σκέψεις κυρίαρχες σε όλο το χώρο των δημάρχων και των δημοτικών συμβουλίων στην Ελλάδα, γιατί η ανάγκη μας ανάγκασε να καταλάβουμε ότι πρέπει να κοιτάξουμε μπροστά, μέσα λοιπόν απ’ αυτές τις σκέψεις και η ΠΕΔ Δυτικής Ελλάδας αλλά και η ΚΕΔΕ, ξεκινάμε από σήμερα  τις κινητοποιήσεις που έχουν ανακοινωθεί. Κλείσιμο των δήμων σαν μήνυμα, συναντήσεις με τα Υπουργεία, διαδηλώσεις στην Αθήνα, αλλά από εκεί και πέρα δεν καθόμαστε με σταυρωμένα χέρια, οργανώνουμε τους δήμους μας και τις κοινωνίες, αυτή τη δύσκολη περίοδο, με τα μάτια στραμμένα στο μέλλον.