Ένας χρόνος χωρίς το Γιώργο Αγγελακόπουλο

Ήταν τέτοια ώρα περίπου, πριν από ένα χρόνο που ένα μήνυμα στο κινητό έγγραφε «Ο Γιώργος Αγγελακόπουλος δεν βρίσκεται πια ανάμεσά μας». Με πάγωσε, παρότι περίμενα

ότι κάποια στιγμή αυτό θα το άκουγα. Ο αποχαιρετισμός ήταν την άλλη μέρα στην Αγία Κυριακή στον Πύργο. Δύσκολος αποχαιρετισμός κάποιοι, δεν τον άντεξαν.

Όσο κι αν ήξερα ότι ο Γιώργος βασανίζεται από τον καρκίνο, ήθελα να έχω μια ελπίδα μέσα μου πως κάτι θα αλλάξει. Τον είχα δει από την άνοιξη και μετά σε καλύτερη διάθεση, όμως τον Αύγουστο τα πράγματα δεν ήταν καλά. Ήθελα να έχω την ελπίδα ότι μπορεί να τα καταφέρει, όχι μόνο γιατί ήταν φίλος μου, όχι γιατί συνεργαζόμασταν, αλλά γιατί θεωρούσα ότι θα ήταν άδικο να φύγει τόσο πρόωρα ένας τόσο δημιουργικός και γεμάτος έμπνευση άνθρωπος. Ένας άνθρωπος που είχε πραγματικά πολλά να δώσει γύρω του.

Ο Γιώργος με ότι καταπιανόταν ήταν επιτυχημένος. Είχε κάτι παραπάνω από μεράκι, είχε πάθος για κάθε τι στη ζωή που του άρεσε. Ως δάσκαλος, ιδιαίτερα στο ΚΠΕ έδινε λόγο ύπαρξης, ως «ερασιτέχνης» ηθοποιός στη θεατρική ομάδα του δήμου Πύργου, ως παραγωγός στο χώρος του ραδιοφώνου και της διαφήμισης, ως γραφίστας με τις δημιουργίες του να έχουν μείνει ανεξίτηλες στο πέρασμα του χρόνου, ως συλλέκτης διαφόρων φανταστικών αντικειμένων με ιδιαίτερη αισθητική, ως ερασιτέχνης φωτογράφος, ως εικονολήπτης, ως εθελοντής, ως οργανωτής...

Στην τελευταία δουλειά, ξεκινήσαμε μαζί, λίγο πριν μπει στο νοσοκομείο και οι στιγμές στη «γιάφκα» ήταν μαγικές. Συμβουλές, ερωτήσεις, συζητήσεις, σχέδια για ένα διαδικτυακό εγχείρημα που δεν ευοδώθηκε μαζί του ποτέ. Έμειναν μόνο οι ιδέες, τα ονόματα, τα σχέδια.

Αύριο το πρωί στο ετήσιο μνημόσυνο στην Αγία Κυριακή, θα είναι εκεί όσοι δεν τον ξέχασαν, όσοι είχαν την τύχη να αφήσει πάνω τους κάτι από τη δημιουργικότητά του, όσοι τον γνώρισαν και τον αγάπησαν για τη μοναδικότητά του…

Γιάννης Σπυρούνης