Ηλεία: Κραυγή αγωνίας από απόφοιτη ΕΠΑΛ - "Γίναμε παιδιά ενός κατώτερου θεού"

κραυγή αγανάκτησης, μπορεί να γίνει φωνή διαμαρτυρίας για όλα τούτα τα παράδοξα που συμβαίνουν γύρω μας στην εποχή της κρίσης, μπορεί απλά να συγκλονίσει!

Μακάρι να μπορούσε όμως και να ευαισθητοποιήσει τους κυβερνώντες  που με τις ξαφνικές αποφάσεις τους, έφεραν αντιμέτωπη την κοινωνία με μικρούς ξαφνικούς  «θανάτους».  Ένας από αυτούς, είναι και η εκπαίδευση που σήμερα περνά μέσα από σαράντα κύματα και μετατρέπει τα παιδιά μας σε παιδιά ενός κατώτερου θεού...

Όλα τούτα, θέλει να μας μεταφέρει η συγκλονιστική ανοιχτή επιστολή ενός δικού μας παιδιού, της 20χρονης φοιτήτριας  πλέον του ΑΤΕΙ Εργοθεραπείας Αθήνας, Παναγιώτας Σαμαρά από τον Πύργο, που μέσα από την φοίτησή της στο ΕΠΑΛ Πύργου, στο τμήμα  Βρεφοκομίας, σε μια δηλαδή από τις 46 ειδικότητες των ΕΠΑΛ- ΕΠΑΣ από τις 110 συνολικά που η κυβέρνηση καταργεί, κατάφερε να ακουμπήσει τα όνειρά της.

Αυτό το κορίτσι σήμερα έχει δικαίωμα να αγανακτεί για τον ξαφνικό «θάνατο» των ΕΠΑΛ, να αγωνιά για τα υπόλοιπα παιδιά της ηλικίας της που δεν θα έχουν πια μια τέτοια ευκαιρία και να υψώνει τη δική της φωνή διαμαρτυρίας απέναντι στους κρατούντες, ζητώντας να το… ξανασκεφτούν!

Να σκεφτούν τους χιλιάδες δεκαεφτάρηδες που είχαν συνδέσει το μέλλον τους με αυτές τις ειδικότητες και που τώρα μοιραία τους οδηγούν είτε στην ιδιωτική εκπαίδευση για να υλοποιήσουν τα όνειρά τους με ότι αυτό συνεπάγεται όταν όλα τα νοικοκυριά αιμορραγούν οικονομικά, είτε στο… πουθενά και στο τίποτα!

Ο λόγος λοιπόν στην Παναγιώτα Σαμαρά:

“Ονομάζομαι Παναγιώτα Σαμαρά και είμαι φοιτήτρια στο 2ο έτος του ΑΤΕΙ Εργοθεραπείας Αθήνας. Είμαι ένα από αυτά τα παιδιά που από τη Β’ Λυκείου στράφηκαν στη Τεχνολογική εκπαίδευση στο 2ο ΕΠΑΛ Πύργου.

Εκεί βρήκα μέρος να ακουμπήσω τα όνειρά μου ,βρήκα ανθρώπους να συζητήσω τις εφηβικές μου ανησυχίες. Από το Δ/ντή κ. Βέρρα Αθανάσιο μέχρι και τους καθηγητές μου, στον τομέα Υγείας που επέλεξα στο τμήμα της Βρεφοκομίας με υπεύθυνους την κ Παπαγγελή Δ. και τον κ. Νικολόπουλο Α.,με πήραν από το χέρι και μου έμαθαν με επιμονή και υπομονή να κυνηγώ  το όνειρο. Το σχολείο αυτό μου έδωσε σημαντικές εμπειρίες και έγιναν όλοι οι καθηγητές μου φάροι στην εφηβεία μου.

Το 2009 είχα την ευκαιρία να συμμετάσχω στη Βουλή των εφήβων μοναδική εμπειρία και ακόμα και τότε εξέθεσα στην ομιλία μου τη σημασία της τεχνολογικής  εκπαίδευσης  για τη χώρα μας.

Το 2011 συμμετείχα στις Πανελλαδικές εξετάσεις και έτσι με την αμέριστη συμπαράσταση των καθηγητών μου και πάλι, κατάφερα να εισαχθώ στη σχολή που ονειρευόμουν και σήμερα φοιτώ.

Μετά τα τελευταία γεγονότα που αποφάσισε το Υπουργείο Παιδείας για την κατάργηση του Τομέα Υγείας πραγματικά αναρωτιέμαι πως γίνεται να παίρνονται τέτοιες αποφάσεις μέσα σε μια νύχτα εφαρμόζοντας  τη λογική του ξαφνικού θανάτου σε σχολεία και τομείς  που έχουν να προσφέρουν στην ελληνική κοινωνία.

Γιατί δεν κλείνει απλά ένα σχολείο αλλά με την κίνηση αυτή δεν υπάρχει η ευκαιρία στα παιδιά να ειδικευτούν σε ένα δημόσιο σχολείο σε ένα από τα επαγγέλματα Υγείας (βοηθός νοσηλευτικής, Μικροβιολογικών εργαστηρίων, κ.α.) κλείνουν οι πόρτες για μια ακόμα φορά στους νέους και αξιόλογοι άνθρωποι, καταρτισμένοι εκπαιδευτικοί απομακρύνονται από την εκπαίδευση σαν κακοποιά στοιχεία.

Θέλω να δηλώσω τη συμπαράσταση μου και την αγωνία μου στους συμμαθητές μου που αντιμετωπίζουν από αυτή την τρυφερή ηλικία στην οποία βρίσκονται την αβεβαιότητα και την απαξίωση από την πολιτεία λες και πρόκειται για παιδιά ενός κατώτερου θεού. Θέλω να απευθύνω κραυγή αγανάκτησης  μαζί με τους καθηγητές μου που μέσα σε ένα άψυχο χαρτί διαγράφτηκε η προσφορά τους όλα αυτά τα χρόνια.

Τέλος θέλω να απαιτήσω από την πολιτεία να πάρει πίσω αυτή την απόφαση γιατί έτσι μειώνει τις διεξόδους των νέων αδιαφορεί για το μέλλον τους , τους συνθλίβει  στη λογική της μαζοποίησης και της ανειδίκευτης  γενικόλογης κατάρτισης. Τα σχολεία κύριοι πολιτικοί δεν είναι απλοί αριθμοί και σχέδια επί χάρτου είναι ανθρώπινες ψυχές – όνειρα και ελπίδες.

Κλείνοντας  θέλω για άλλη μια φορά ακόμα να ευχαριστήσω τους καθηγητές μου του 2 ου ΕΠΑΛ Πύργου όλων των ειδικοτήτων, για πάντα θα τους είμαι ευγνώμων γιατί με ακούμπησαν στον ώμο, για τι με άκουσαν και  γιατί έδωσαν στην έννοια του σχολείου το νόημα που του αξίζει».