Πύργος: Μια τυπική μέση Ελληνική οικογένεια στα χρόνια του μνημονίου

Απλήρωτη, με σύζυγο σε διαθεσιμότητα και παιδιά στην ανεργία, η  Μαρία  Παναγοπούλου - "Απλά, δεν έχουμε ζωή !"

Της Δήμητρας Διαμαντοπούλου

Το  όνομά της είναι Μαρία. Μαρία Παναγοπούλου. Δεν θα τη βρείτε σε περιοδικά Life Style.
Είναι καθαρίστρια στο 1ο ΕΠΑΛ του Πύργου. Όταν το σχολείο αδειάζει από μαθητές και καθηγητές, κατά τις τρεις το μεσημέρι, πιάνει δουλειά. Έχει να καθαρίσει δεκατρείς αίθουσες και τους λοιπούς χώρους του σχολείου. Μια δουλειά που τελειώνει για αυτήν, γύρω  στις 10 το βράδυ.

Γυρίζει σπίτι. Την περιμένει η κόρη της η Βασιλική, 22 χρόνων και άνεργη,  από την ημέρα που τέλειωσε τις σπουδές της σε δημόσιο σχολείο, βοηθός ιατρικών εργαστηρίων. (Εργαστήριο δεν έχει δει ποτέ ως  τώρα).  

«Είναι το στήριγμά μου» θα μας πει, «αυτή είναι που με κρατά σε ισορροπία, με επαναφέρει στην πραγματικότητα, όταν το μυαλό μου φεύγει …»
Η Μαρία Παναγοπούλου, έχει σοβαρούς λόγους  για τους οποίους   «φεύγει» το μυαλό της. Εδώ και πέντε μήνες, είναι απλήρωτη, όπως και όλες οι συναδέλφισσές της. Τα 350 ευρώ το μήνα, λείπουν από το τραπέζι της οικογένειας. Στο σπίτι και ο σύζυγος, Λάμπης Δημητρουλόπουλος,  σχολικός φύλακας και σε διαθεσιμότητα από τον περασμένο Ιούλιο!    

Το άλλο μέλος της οικογένειας, ο 20χρονος Φώτης, υπηρετεί την πατρίδα, στη Σαμοθράκη. « Πούλησα τη βέρα μου, μαζί με άλλα χρυσαφικά για να τον διώξω για το στρατό. Δεν ντρέπομαι να το πω. Άλλοι πρέπει να ντρέπονται που μας έφεραν ως εδώ! Σήμερα, δεν έχω κάρτες να πάρω το παιδί μου τηλέφωνο να το ακούσω ! Και ο αδερφός μου άνεργος ήταν πριν φύγει για το στρατό, συμπληρώνει η Βασιλική».

13 χρόνια σε λυόμενα
Μια τυπική ελληνική οικογένεια στα χρόνια του μνημονίου! Δεν ήταν πάντα έτσι η ζωή τους. Όταν παντρεύτηκαν, έφυγαν μαζί για την Αγγλία, γιατί εδώ δεν είχαν δουλειά και μέλλον. «Πηγαίναμε καλά. Δουλεύαμε και εκεί σε μια εταιρεία υπηρεσιών καθαριότητας, πληρωνόμαστε καλά, τα βγάζαμε πέρα και είχαμε και κάτι στην άκρη. Στην Ελλάδα γυρίσαμε για διακοπές, στην άδειά μας. Μετά αρρώστησε ο πατέρας μου και για λόγους συναισθηματικούς δεν ήθελα να τον αφήσω και να φύγω πάλι για την Αγγλία».  Μια απόφαση «μοιραία», όπως τη βλέπει το ζευγάρι σήμερα, από απόσταση,  που άλλαξε τη ζωή της οικογένειας.

Οι δουλειές περιστασιακές,  εδώ που έμειναν. Οι σεισμοί του ‘ 93 τους βρίσκουν στον οικισμό των λυόμενων του Αγίου Παντελεήμονα. « Ο γιός μου ήταν επτά μηνών τότε, θα μας πει η Μαρία. Τα παιδιά μου μεγάλωσαν σε λυόμενα. Πρώτα στον καταυλισμό  για εννιά χρόνια και αργότερα, για άλλα πέντε  ξανά σε λυόμενο , που εγκατέστησαν σε οικόπεδο της οικογένειας του συζύγου».

Ο εφιάλτης ότι θα χάσουν το σπίτι τους
Για να χτίσουν σπίτι στο οικόπεδο, ούτε που το κουβέντιαζαν, ήταν πολλά τα χρήματα. Όταν όμως βελτιώθηκαν κάπως τα οικονομικά τους, άρχισαν να μένουν σε νοικιασμένο σπίτι  και αργότερα  πήραν δάνειο και αγόρασαν ένα σχετικά φθηνό διαμέρισμα  σε  πενταώροφη πολυκατοικία, στην ίδια περιοχή. Η Βασιλική μας εξομολογείται πως το μεγαλύτερο δώρο για την ίδια και τον αδελφό της, ήταν αυτή η σταθερή στέγη!  « Δεν το πιστεύαμε ότι είχαμε μείνει στα ίδια δωμάτια στους ίδιους χώρους επί πέντε χρόνια !  Ο εφιάλτης μας ήταν και είναι πως αν χάσει ο μπαμπάς τη δουλειά του, θα μας πάρουν το σπίτι και μετά πάλι νοίκι που να μην έχεις πώς να το πληρώσεις; Πάλι λυόμενο;»  

Ποιούς κοροϊδεύουν;
Η Βασιλική έχει ψάξει παντού για δουλειά, προκειμένου να βοηθήσει την οικογένεια  της. Όχι κατ’ ανάγκη   σχετική με το αντικείμενο  που έχει σπουδάσει,  αλλά μια οποιαδήποτε δουλειά. Έχει κάνει αιτήσεις για πρόσληψη μέσω των προγραμμάτων κοινωφελούς εργασίας « Ξέρω ανθρώπους που έχουν οικονομική άνεση και όμως δουλεύουν. Έστω σε αυτά τα πεντάμηνα. Και εκεί προσλαμβάνονται με άλλα κριτήρια. Και μετά απορούν γιατί  οι νέοι είμαστε μη πολιτικοποιημένοι ! Δεν πιστεύω σε κανένα κόμμα και σε κανέναν  πολιτικό.
Αποκλείστηκα ακόμα και από  τα 200 ευρώ των μακροχρόνια ανέργων, ενώ είμαι τρία χρόνια άνεργη, επίσημα,  με κάρτα ανεργίας. Έπρεπε -λέει -να έχω δουλέψει, να έχω βγει ένα χρόνο στην ανεργία και να έχω πάρει επίδομα ανεργίας. Πως αφού δεν έχω δουλέψει ποτέ; Με  κοροϊδεύουν !».
 
Η μεγάλη  ανατροπή
Αδύνατον να κατανοήσει η Μαρία πως ήρθαν τούμπα τα πράγματα. Πως ανατράπηκαν όσα –λίγα- είχαν κατοχυρώσει ως τότε. «Με τα 350 ευρώ κάλυπτα τα έξοδα του σπιτιού. Τότε ξέραμε ότι θα πληρωθούμε κάθε μήνα. Το γράφει η σύμβασή μας, με το υπ. Εργασίας. Τα χρήματά μας  καταβάλλονται  μέσω ειδικού κωδικού και μας πλήρωναν οι διευθυντές. Κανονίζαμε τις υποχρεώσεις μας  Τώρα, επί πέντε μήνες, δεν μπαίνει δραχμή στο σπίτι. Ούτε στο δικό μου, ούτε στων άλλων συναδέλφων. Έχω συνάδελφο με πέντε μικρά παιδιά που είναι απλήρωτη για πέντε μήνες.

Ξέρουμε ότι η εντολή για την πληρωμή μας έχει δοθεί από τις 4 Δεκέμβρη και ακόμα δεν έχει δοθεί, μας λένε το «πράσινο φως» από το Εθνικό Ίδρυμα Νεότητας. Ο δήμος δεν έχει τρόπο να μας πληρώσει, έστω έναντι, για να επιβιώσουμε. Έτσι μας λένε. Δεν ξέρω αν για άλλα έξοδα μπορούν να βρουν κωδικούς.

Είχαμε μάθει να ζούμε με τα λίγα και είμαστε καλά. Είμαστε εγκρατείς άνθρωποι. Η Βασιλική μου δεν πήγε ποτέ φροντιστήριο, γιατί ήξερε ότι δεν υπήρχαν αυτά τα περιθώρια.  Δεν με πίεσε για τίποτα, για να μην μας επιβαρύνει . Και έβγαλε 17,5 απολυτήριο,  μόνη της, χωρίς καμιά βοήθεια.

Και σε μια νύχτα η ζωή μας διαλύθηκε ! Ο άντρας μου βγήκε σε διαθεσιμότητα. Και εμείς δεν πληρωνόμαστε, πέντε μήνες τώρα. Είμαστε άνθρωποι περήφανοι. Δεν ήξερα τι θα πει να χρωστάς. Να έχεις τη ΔΕΗ απλήρωτη και να κινδυνεύεις να σου κόψουν το ρεύμα…Να περιμένεις από πού; Από τους γονείς με την σύνταξη του ΟΓΑ που δεν φτάνει να καλύψει τις δικές τους ανάγκες σε φάρμακα και γιατρούς; Να δανείζεσαι για το φαγητό»;  
 
Μισθός 3,5 ευρώ !
Σε ερώτησή μας, αν ο δικός της μισθός είναι ο μοναδικός που μπαίνει στο σπίτι, η απάντηση έρχεται από την κόρη : «Τα χρήματα του πατέρα μου, τα κρατά κατευθείαν το Ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων και το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο  από όπου έχουμε πάρει τα δάνεια για την αγορά του σπιτιού. Τώρα που ο πατέρας μου είναι σε διαθεσιμότητα, αμείβεται με το 70% και  καταλαβαίνετε  τι γίνεται. Υπήρχε μήνας που πήρε 1,20 ευρώ δεκαπενθήμερο !

Ο  κ.  Δημητρουλόπουλος, ήξερε -όπως μας είπε -τι σημαίνει ανεργία γιατί από τα πέντε αδέρφια του,  τα τέσσερα ήταν άνεργα. Παιδιά και εγγόνια τα  συντηρούσε η μητέρα του με την σύνταξη της! Μέχρι ποιού σημείου, όμως  να φτάσει ; Από το νου του δεν είχε περάσει ότι θα βρισκόταν  και αυτός  στην ίδια θέση !   

« Αντέξαμε τις περικοπές και τις συνεχείς μειώσεις στους μισθούς, αλλά δεν περιμέναμε ότι εν μια νυκτί θα βρισκόμασταν  εκτός δουλειάς ! Ότι θα αγωνιζόμαστε για τα αυτονόητα,  τόσους μήνες τώρα και λύση  δεν θα βρισκόταν . Μη και τα ασφαλιστικά που καταθέσαμε,  δεν θα παίρναμε ούτε ευρώ ! Ωστόσο, ο χρόνος της διαθεσιμότητας τελειώνει και το μέλλον φαντάζει μαύρο. Ταυτόχρονα έμεινε και η γυναίκα μου απλήρωτη. Αν έπαιρνε , τουλάχιστον,  αυτά τα 350 ευρώ,  κάπως θα τα βολεύαμε. Ξέρω, ότι υπάρχουν άλλοι που βρίσκονται σε πιο δύσκολη θέση από μας….».  

Μετανάστες ξανά ;  
Η απάντηση στο ερώτημα πως ζει κανείς  υπό αυτές τις συνθήκες , αναμενόμενη: "Δεν ζεις!" Η Μαρία την προηγούμενη εβδομάδα, χρειάστηκε ειδική συνδρομή καθώς έφτασε 18 πίεση ! Βοήθεια που έλαβε από την κόρη της.  «Λογαριασμοί απλήρωτοι, κοινόχρηστα, να μην έχεις να στείλεις 30 ευρώ στο παιδί σου στο στρατό. Που να δώσεις απολογία ; Δεν ζούμε απλά. Η Βασιλική σκέφτεται να φύγει για την Αυστραλία! Ο άντρας μου έχει μια πρόταση για τον Παναμά. Διαλυθήκαμε σαν οικογένεια. Θα περιμένουμε να ολοκληρώσει τη θητεία του ο γιός μας και ίσως αμέσως μετά, φύγουμε όλοι μαζί . Δεν περιμέναμε ότι θα έρθουν έτσι τα πράγματα. Ποιος το περίμενε; Και σκέφτομαι ότι θα έρθουν ξανά σε λίγο να ζητήσουν την ψήφο μας. Ας τολμήσουν !».  

Αυτή ήταν και η τελευταία κουβέντα που είπαμε με την Μαρία… Από τη Δευτέρα ξεκινά μια νέα εβδομάδα αγώνα για την ίδια και  όλα τα μέλη της οικογένειάς της …