Νάνσυ Μπούκλη: Μέσα από την ηθοποιία εκφράζομαι. Δεν μπορώ να με φανταστώ να κάνω κάτι άλλο…

Φωτογραφία: Ευτυχία Βλάχου

Ηθοποιός σημαίνει φως… και η Νάνσυ Μπούκλη είναι ένα πλάσμα φωτεινό και ταλαντούχο, που αγαπά τη δημιουργία και την τέχνη συνολικά.  Προσιτή και προσγειωμένη, με αφοπλιστικό χαμόγελο και βλέμμα καθηλωτικό, που σε κερδίζει από την πρώτη στιγμή…

Ηθοποιός, σκηνοθέτις, δασκάλα υποκριτικής, ακόμα και DJ περιστασιακά, μοιάζει να απολαμβάνει να καταπιάνεται με κάθε μορφή τέχνης και με το «μικρόβιο» του καλλιτέχνη να έχει φωλιάσει για τα καλά μέσα της,  καταφέρνει να είναι εξαιρετική σε ότι αναλαμβάνει.

Γεννήθηκε και μεγάλωσε στον Πύργο, που αγαπάει πολύ και δηλώνει τυχερή που είχε την ευτυχία να ζήσει τα παιδικά της χρόνια ανέμελα, κοντά στη φύση.

Αποφοίτησε από τη Σχολή Δραματικής Τέχνης «Δήλος», της Δήμητρας Χατούπη, και μετρά ήδη πολλές και αξιόλογες συνεργασίες σε θέατρο, κινηματογράφο και τηλεόραση.

Το 2017 σκηνοθέτησε την πρώτη της θεατρική παράσταση, “Περιστατικά”, του Δανιήλ Χαρμς, που παίχτηκε για δύο χρόνια. Το 2018 σκηνοθέτησε στην Πειραματική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Νέων Δημιουργών, την παράσταση “Γ_ν_ _’_ _” (διαβάζεται γυνή) και το 2019 σκηνοθετεί και παίζει μαζί με τον Πάνο Παπαδόπουλο το έργο «Γελώντας Άγρια» του Κ. Ντουράνγκ, στο Θέατρο του Νέου Κόσμου.

Ας την γνωρίσουμε λίγο καλύτερα…

Φωτογραφία: Μέμη Βλασοπούλου

Σε ποια ηλικία ανακαλύπτεις ότι θέλεις να ασχοληθείς με την ηθοποιία; Και σε ποιο βαθμό σε επηρέασε σ’ αυτή σου την απόφαση η ενασχόλησή σου με το «Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Ολυμπίας»;

Από το δημοτικό μου άρεσε πάντα να διαβάζω τα ποιήματα στις σχολικές εκδηλώσεις, να είμαι στη χορωδία, να συμμετέχω στα σκετς και σε όλα αυτά που κάναμε. Χωρίς ακόμα να έχω κάποια γνώση συγκεκριμένη ότι υπάρχει επάγγελμα γι’ αυτό και μπορώ να το κάνω ως εργασία, μου άρεσε πολύ!

Αργότερα όταν έμαθα ότι υπάρχει το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου και ότι γίνεται στον Πύργο, ξεκίνησα να συμμετέχω και σ’ αυτό. Πρώτα άρχισα να γράφω στην εφημερίδα του Φεστιβάλ και μετά με πρότειναν οι υπεύθυνοι σε εργαστήρια στο εξωτερικό. Ήταν πάρα πολύ μεγάλη χαρά γιατί έτσι έμαθα πως λειτουργεί το σινεμά από πίσω.

Θυμάμαι σ’ ένα ταξίδι στο εξωτερικό, είπα στον εαυτό μου «ωραία είναι πίσω από τις κάμερες, αλλά μπροστά από τις κάμερες μου αρέσει περισσότερο. Ωραίο και το backstage και το πώς γίνεται μια ταινία, αλλά θέλω να συμμετέχω και ως ηθοποιός».

Καταπιάνεσαι με πολλά πράγματα και, ομολογουμένως, είσαι σε όλα εξαιρετική. Τι νιώθεις περισσότερο;; Ηθοποιός, σκηνοθέτις, δασκάλα;

Νομίζω ότι η εργασία που κάνω, για να γίνει τρισδιάστατα και ολοκληρωμένα, είναι ωραίο κάποιος να έχει περάσει από όλα τα στάδια. Ηθοποιός είμαι βασικά, αυτό μου αρέσει περισσότερο απ’ όλα να κάνω, αλλά μου αρέσει που έχω όλες αυτές τις ιδιότητες.

Στον ελεύθερο χρόνο που είχαμε στην καραντίνα, σκεφτόμουν να κάνω και ένα μεταπτυχιακό στο σχεδιασμό φωτισμού. Μου αρέσει να μαθαίνω όλα τα πόστα. Πιστεύω ότι είναι χρήσιμο. Παρ’ όλα αυτά, εκεί που νιώθω ότι εκφράζομαι καλύτερα και έχω λιγότερο άγχος, είναι ως ηθοποιός. Εκεί βρίσκω την αγάπη μου και αυτή είναι η βασική μου εργασία!

Δασκάλα δεν είμαι, απλώς έχω κάνει ένα σεμινάριο στη δραματική σχολή που τελείωσα. Δε νομίζω ότι θεωρούμε δασκάλα υποκριτικής. Θα έλεγα ότι μεταφέρω τις γνώσεις μου στους νεότερους συναδέλφους μου.

Σκηνοθέτις είμαι όταν ένα κείμενο μου αρέσει πάρα πολύ και όταν έχω όρεξη να κάνω πράγματα, με ανθρώπους που συνεννοούμαστε. Τότε και μόνο σκηνοθετώ. Δεν έχω δηλαδή κάποια αγωνία, κάθε χρόνο, οπωσδήποτε κάτι να σκηνοθετήσω.

Φωτογραφία: Σταύρος Χαμπάκης

Θέατρο, κινηματογράφος ή τηλεόραση;

Και τα τρία μέσα αυτά και το θέατρο και ο κινηματογράφος και η τηλεόραση είναι αυτά με τα οποία ασχολούμαι. Εκφράζομαι και στα τρία μέσα με ένα διαφορετικό τρόπο, αλλά εκφράζομαι! Δεν επιλέγω κάποιο περισσότερο.

Επίσης, τώρα τελευταία, έρχονται τα πράγματα με μια ωραία ροή. Όποτε τελειώνει μια παράσταση, μετά μπορεί να ξεκινήσω γυρίσματα για μια σειρά και το αντίθετο.

Αυτό που θα ήθελα είναι περισσότερο κινηματογράφο. Να μπει δηλαδή το σινεμά λίγο περισσότερο στη ζωή μου, γιατί η αλήθεια είναι πως, εκτός από μικρού μήκους, δεν έχω άλλη εμπειρία.

Υπάρχει κάποια δουλειά-συνεργασία σου που να έχεις ξεχωρίσει, για θετικό ή αρνητικό λόγο;

Οι συνεργασίες που ξεχωρίζω είναι για θετικό λόγο. Πιστεύω ότι κάθε φορά, με κάθε άνθρωπο, κάθε ομάδα, παραγωγή  ή οργανισμό που συνεργάζομαι, είναι ένα βήμα για να μάθω κι άλλα πράγματα για μένα, να εξελιχθώ ως άνθρωπος και ως καλλιτέχνης.

Αυτή που ξεχωρίζω είναι η πρώτη μου φορά στο θέατρο του Νέου Κόσμου, όπου μετά τη σχολή, είχαμε την πρώτη μας παράσταση με τον πρώτο μας μισθό. Έξι μήνες η παράσταση, τρεις μήνες οι πρόβες, οπότε περίπου για ένα χρόνο ήμασταν σ’ ένα θέατρο που μας αγκάλιασε, αγκάλιασε τις ιδέες μας.

Ήμασταν μια παρέα από τη δραματική σχολή, που μας πίστεψε το θέατρο αυτό και έκανε παραγωγή την ιδέα που είχαμε από το μηδέν. Δεν μπορεί να ξεχαστεί αυτή η πρώτη φορά με τίποτα…

Φωτογραφία: Άγγελος Καλτσής

Me too… το κίνημα που τάραξε συθέμελα τον καλλιτεχνικό χώρο. Νιώθεις να έχουν αλλάξει τα πράγματα προς το καλύτερο;

Χαίρομαι που συνάδελφοι, και όχι μόνο συνάδελφοι, εξέφρασαν πολύ δύσκολες ιστορίες που έζησαν και η αλήθεια είναι πως ήταν πάρα πολύ γενναίο. Είμαι μαζί τους. Θέλει πάρα πολύ κουράγιο να λες κάτι τόσο προσωπικό δημόσια, για να δώσεις δύναμη σε άλλους ανθρώπους και να γίνεις «αγκαλιά» γι’ αυτούς και για τον πόνο που έχουν βιώσει από παρόμοιες καταστάσεις.

Εύχομαι να αλλάξουν τα πράγματα. Δεν ξέρω αν έχουν αλλάξει γιατί οι εξελίξεις είναι λίγο δυσοίωνες, μπορώ να πω. Εύχομαι αυτό που δεν έχει γίνει ποτέ έως τώρα και το ευχόμαστε όλοι οι συνάδελφοι αυτά τα δύο χρόνια: Να μπορέσουν να μιλήσουν και άνθρωποι εκτός καλλιτεχνικού χώρου. Γιατί αυτό έγινε ως αρχή από τον αθλητικό χώρο, για να πάρουμε φωτιά όλοι. Όχι για να μείνει μόνο σε ανθρώπους που έχουν δημόσιο λόγο. Γιατί συμβαίνει παντού. Έχω ακούσει περιπτώσεις και σε άλλους χώρους, οπότε ίσως θα ήταν θαρραλέο να έρθει η σειρά και ανθρώπων, που μπορεί να νομίζουν ότι δεν έχουν δημόσιο λόγο, να εκφραστούν επίσης.

Τα 2 προηγούμενα χρόνια ο κλάδος σας αντιμετώπισε πρωτόγνωρες δυσκολίες. Μέτρα για τον κορωνοϊό, κλειστά θέατρα, καραντίνες, κλπ. Πώς το βίωσες όλο αυτό;

Η αλήθεια είναι ότι όταν ήρθε ο κορωνοϊός και κατά τη διάρκεια της καραντίνας, αρχικά τρόμαξα γιατί ήταν μια πανδημία που δεν είχαμε ξαναζήσει. Ζω 35 χρόνια και μέχρι τώρα, ευτυχώς, μόνο ιστορικά γεγονότα είχα ακούσει από παλιότερες γενιές, οπότε αρχικά αυτό είχα να αντιμετωπίσω. Ότι πρόκειται για κάτι άγνωστο, που δεν ξέρουμε πως αντιδρά στον κάθε οργανισμό και ακόμα μπορώ να πω, όχι προσωπικά, αλλά γενικά έχω ένα φόβο στον κάθε άνθρωπο πως μπορεί αυτό να λειτουργήσει. Γιατί δεν είναι, όπως είδαμε στατιστικά, κάτι το οποίο μπορεί να οριστεί.

Στην εργασία μου το βίωσα ως ένα μεγάλο δίδαγμα, ότι χρειάζεται να είμαστε πάρα πολύ συγκεκριμένοι και να μην αφήνουμε στην τύχη τις προσλήψεις μας και τον τρόπο που εργαζόμαστε. Να μην είναι μια δουλειά που να λέμε «εντάξει δεν πειράζει, όταν είναι θα πληρωθώ». Γιατί όπως είδαμε, αν δεν είχαμε ασφαλιστεί και δεν ήμασταν όντως σε μια εργασία εκείνη την περίοδο, δεν παίρναμε κανένα επίδομα. Ήταν σαν να μην έχουμε δουλέψει ποτέ ή σαν να μην κάνουμε αυτή την εργασία εκείνη την περίοδο.

Όλο αυτό, λοιπόν, κάπως με έβαλε σε σκέψεις. Μπορεί εγώ να μην  αντιμετώπισα κάτι τέτοιο, αλλά το αντιμετώπισαν συνάδελφοί μου, οπότε προβληματίζομαι κι εγώ. Δεν χρειάζεται να συμβεί σ’ εμένα για να έχω γνώμη. Οπότε συζητούσαμε πάρα πολύ εκείνη την περίοδο, πώς μπορεί να είναι καλύτερα τα πράγματα εργασιακά και τι μπορούμε να διεκδικούμε περισσότερο για εμάς.

Στη μέχρι τώρα καριέρα σου, έχεις παίξει ήδη 3 φορές στην Επίδαυρο. Μίλησέ μας για την εμπειρία…

Είναι πάρα πολύ ωραία εμπειρία. Είναι μεγάλη τιμή να βρίσκομαι σ’ ένα αρχαίο θέατρο. Η αλήθεια είναι πως σε όλα τα αρχαία θέατρα που πάμε ανά την Ελλάδα έχω πολύ μεγάλη χαρά. Μέσα σου ησυχάζεις… Είναι ένας χώρος που δεν με απασχολεί ούτε πώς θα ακουστεί ο ήχος, ούτε τίποτα. Δεν υπάρχει άγχος, είναι όλα σαν να είναι έτοιμα για τους ηθοποιούς και αγκαλιάζουν την κάθε παράσταση...

Φωτογραφία: Έφη Γούση

Φέτος σε απολαμβάνουμε στο ρόλο της Ιούς, στην παράσταση «Προμηθέας Δεσμώτης» του Αισχύλου, υπό τη σκηνοθετική επιμέλεια του Άρη Μπινιάρη. Πες μας δύο λόγια για την παράσταση…

Είναι η δεύτερη χρονιά για την παράσταση. Είμαστε μια ομάδα ανθρώπων που χαίρομαι πάρα πολύ που συνεργάζομαι μαζί τους. Νιώθω ότι υπάρχει ένα πλαίσιο εμπιστοσύνης, ασφάλειας και έκφρασης που με ικανοποιεί πολύ.

Φέτος, είχα τη χαρά να κάνω την Ιώ στην παράσταση, οπότε άρχισα από τέλη Γενάρη να κάνω πρόβες με ξυλοπόδαρα, γιατί είναι έτσι ο ρόλος. Το ευχαριστιέμαι τόσο πολύ γιατί έχει μια άμεση συγκέντρωση. Οπότε δεν χρειάζεται να κάνεις κάτι πριν. Μόλις ανέβεις σε αυτά τα «χέρια» και «πόδια» συγκεντρώνεσαι. Δεν δυσκολεύτηκα ιδιαίτερα μ’ αυτό. Ήταν κάτι που εξ’ αρχής με έκανε να νιώθω μια απελευθέρωση, μια ισορροπία. Είμαι τόσο ενθουσιασμένη που σκέφτομαι να το συνεχίσω και μετά.

Τα επαγγελματικά σχέδιά σου για τη νέα σεζόν;

Την επόμενη χρονιά θα δείτε μια σειρά στον ΑΝΤ1 Plus, τη συνδρομητική πλατφόρμα  του ΑΝΤ1, στην οποία συμμετέχω και λέγεται «The Friend». Πρωταγωνιστεί ο Γιώργος Χρυσοστόμου, το σενάριο είναι της Φωτεινής Αθερίδου και η σκηνοθεσία του Σέργιου Κωνσταντινίδη.

Θα έχω και μια μικρή συμμετοχή στο «Έταιρος Εγώ», στην Cosmote TV. Είναι πολύ μεγάλη τιμή, γιατί είναι μια σειρά που αξίζει να συμμετέχεις.

Θεατρικά αυτό που μπορώ να πω, προς τα παρόν, είναι ότι το χειμώνα θα είμαι στο θέατρο του Νέου Κόσμου, για άλλη μια φορά, με την Τζωρτζίνα Λιώση. Θα κάνουμε οι δυο μας μια παράσταση που θα παίζουμε και θα σκηνοθετούμε μαζί.

Έχεις ιδιαίτερα απαιτητικό καλοκαίρι λόγω των παραστάσεων. Χρόνος για διακοπές και ξεκούραση θα υπάρξει;

Είναι όντως πολύ απαιτητικό το καλοκαίρι, αλλά έχουμε ωραία παρέα. Οπότε, όπως και πέρυσι έτσι και φέτος, ευχαριστιόμαστε πολύ την περιοδεία μας.

Ευτυχώς θα υπάρξει και χρόνος για διακοπές και ξεκούραση, ένα δεκαήμερο τον Αύγουστο. Ανυπομονώ να κάνω μπάνια στη θάλασσα. Αυτό φαντάζομαι για τον Αύγουστο…