Όλα τα είχαμε, ο μύθος του Jack-O’-Lantern (προέρχεται από την ιρλανδική ιστορία του Τσιγκούνη Τζακ “Stingy Jack”, που εξαπάτησε τον Διάβολο αλλά καταδικάστηκε να περιπλανιέται στη Γη με ένα φανάρι να φωτίζει τον δρόμο του), μας έλειπε για να νιώσουμε καλύτερα και να αναβαθμιστούμε ως λαός!!!
Έλεος δηλαδή!!! Τόση αμερικανιά… κανείς δεν θα μπορούσε να την φανταστεί πως θα υπήρχε στη χώρα μας. Μιας χώρας πλούσιας σε ήθη και έθιμα, μιας χώρας υπερήφανης για τη λαϊκή της παράδοση.
Όλα τα είχαμε και οφείλουμε να τα έχουμε, αν θέλουμε να κρατήσουμε ζωντανή την ιστορία μας, την πολιτιστική μας ταυτότητα και τη μαγεία της ελληνικής κουλτούρας, γιατί δίχως υπερβολές έχουμε έναν πολιτισμό τόσο πλούσιο και τόσο βαθύ, που μοιάζει με ένα αχανές πέλαγος.
Δεν είναι θέμα μίσους προς το ξένο. Είναι θέμα αγάπης προς το δικό μας. Είναι η άρνηση να αφήσουμε τη μνήμη και την ταυτότητα του λαού να γίνει ένας σκέτος διαφημιστικός χώρος για ξένα προϊόντα, με διάφορα «τρομακτικά» σχήματα πάνω σε κολοκύθες, με στολισμούς σπιτιών από «φαντάσματα» και φαναροκολόκυθα στους κήπους και στα μπαλκόνια, λες και αυτά θα ξορκίσουν το κακό και θα μας αλλάξουν τη διάθεση.
Και αν τώρα εύλογα ρωτήσει κάποιος, ποιος ωφελείται από αυτή την πολιτισμική εξαφάνιση, η απάντηση είναι απλή…
Αυτοί που θέλουν έναν επίπεδο, ομοιογενή κόσμο, χωρίς ιδιαιτερότητες, χωρίς τολμηρές πολιτισμικές ταυτότητες που θυμίζουν ότι η παγκοσμιοποίηση δεν σημαίνει υποταγή.
Απέναντι λοιπόν σ’ αυτούς καλούμαστε να αντιδράσουμε και να πούμε «ΟΧΙ». Δεν θ’ ακολουθήσουμε τις προσταγές σας, γιατί η ιστορία του τόπου μας, μας ανήκει και πρέπει με κάθε τρόπο να την μεταφέρουμε στις γενιές που ακολουθούν.
Να τις διδάξουμε για τα δικά μας έθιμα, τις λαϊκές μας παραδόσεις, τους χορούς και τα τραγούδια, να τα συνδέσουμε ξανά με τις ρίζες τους.
Να ζωντανεύουμε τις γειτονιές μας με τις δικές μας γιορτές, να δώσουμε φλόγα στη δύναμη της παρέας και γύρω από το φως και τη θέρμη της να γελάσουμε και να τραγουδήσουμε ξανά και ξανά, γιατί στην Ελλάδα, κάθε ημέρα είναι γιορτή.
Ναι στο να είμαστε περήφανοι για το χθες, το σήμερα και το αύριο. Περήφανοι για την ιστορία μας, για τη μουσική μας, για τη γλώσσα μας, για τα πάντα μικρά και μεγάλα που συνθέτουν το κόσμημα, που λέγεται Ελλάδα.
Ας κρατήσουμε τις κολοκυθιές για την αγαπημένη μας κολοκυθόπιτα ή τον μπακλαβά και τις παραδόσεις μας για πάντα.
- Ο Παύλος Ανδριάς είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας
